DIKT

Gro Dahle:

Hjem, sier hunden

Cappelen Damm

Kva er ein heim, eit hus? Kva vil det seie å bu? I Gro Dahles nye diktbok Hjem, sier hunden vert omgrepet og fenomenet «heim» utsett for ei poetisk romsterande gransking. Ikkje slik at poeten raserer noko eller held dette ordet opp mot lyset for å granske det på fråstand. Nei, Dahle vert trekt mot det, tek fysisk bustad i det. Og om det passar seg, spaserer poeten like godt ut av det igjen. Det hadde kan hende ikkje vore Gro Dahle om ikkje heimen òg kunne få nok av alt og stryke på dør og forsvinne. Slik barndomsheimar ofte gjer.

Ber heimen med seg

Ein heim vert rekna som ein permanent opphaldsstad, men treng ikkje vere ein fysisk stad, det kan vere ei moglegheit ein har. Noko ein lengtar etter, eit fengsel, eller noko ein kvittar seg med. Er heimen ambulerande, nomadisk og omskifteleg, kan ein «bære med seg hele hjemmet», eller han kan finnast «der hunden er». Elles kan ein flytte «inn i ordene», når språket og diktet vert til eit ly, eit hus. Uansett ber ein heimen med seg.

Heim er framfor alt ei retning, ei rørsle til eller frå, som dikta til Dahle orienterer seg etter. Kva ein eigentleg dreg heim til når ein dreg heim, kan vere vanskeleg å setje fingeren på.

Idérikdom

I ei samtid der ufrivillig migrasjon, heimløyse og flukt rammar så mange, syner Dahles diktbok fram den fundamentale tydinga av heimen og det å bu – og kva det vil seie å verte rykt opp frå ein trygg og kjend stad. For jamvel om det som regel finst noko lettfota, leikande og springande over den dahlske språk- og lineføringa, kviler somme dikt i eit elegisk og mørkare alvor: «Hjemmet oppløst i sine minste partikler/ fra juratiden». Kokongar kan utvikle seg til sommarfuglar, «eller de dør/ et sted der inne i spindelet».

Gro Dahles dikt lyser av språkleg idérikdom, uttrykkskraft og radikale perspektivskifte. Det er alltid noko nytt ein får sjå. Alt kan ta til å skjelve og dirre av ny tyding i dette vitale litterære universet, for der «inne i virvelen/ synger det». I farten veit eg ikkje om ordet gjestfridom vert nytta i boka. Det som er sikkert, er at Dahles dikt har ein open og inviterande gest ved seg, dei opnar seg mot lesaren, vil gjerne ha han med. Og lesaren bør ikkje vere vanskeleg å be.

Sindre Ekrheim

Sindre Ekrheim er lyrikar og fast bokmeldar i Dag og Tid.