Belgørria
Føler du for ein kjedeleg versjon av Downton Abbey, er Belgravia kanskje serien for deg.
Serieskaparane bak Downton Abbey har laga eit nytt kostymedrama.
Foto: Carnival Films
Periodedrama
Regi: John Alexander
Belgravia
Med: Tamsin Greig, Philip
Glenister, Harriet Walter, Jack Bardoe
NRK
Vi er i London i fyrste halvdel av attenhundretalet. Herr og fru Trenchard (Glenister og Greig) lever på halvnåde i aristokratiske krinsar, som den nyrike forretningsmannen han er.
Dotter deira og son til hertugparet Brockenhurst dannar upassande band, og dermed har du det gåande, med herskap, tenarar og alt som høyrer med.
Tynn
Eit par artige vriar gjer at Belgravia kunne fungert som meir enn berre eit kostymedrama: det at ein får innblikk i korleis det er ikkje å vera fødd inn i velstanden, og korleis sosieteten då tek imot ein, og at godt vaksne damer dominerer skjermen framfor unge, yndige debutantar.
Utover dette slit eg med å finna dei positive vinklingane. Visst er det påkosta, og visst er det pent. Det er trass alt skaparane bak Downton Abbey som får svinga fjørpennen igjen, og då skortar det ikkje på budsjett. Likevel er ideen bak så tynn som musselin. Det blir heller ikkje tid til å få særleg anna enn overflatisk kjennskap til hovudpersonane, inkludert den obligatoriske tenaravdelinga i kjellaren. Kva er då vitsen?
Gjesp
Julian Fellowes har skrive manus til ei rekkje herskapelege drama for TV, frå Little Lord Fauntleroy (1995) og Gosford Park (2001) til (ja, du gissa det) Downton Abbey (2010–2015). Dette skal han kunna. Så korleis endar han opp med eit så stivt, uoriginalt og – minst tilgjeveleg av alt – kjedeleg drama som dette?
Etter fyrste episode lurar eg ikkje eingong ørlite på kva som kjem til å skje gjennom dei seks episodane dei har drege ut denne dårlege husmorromanen i. All verdas rake ryggar i korsett og kniplingar kan ikkje redda eit dårleg manus. Det er jo elegant til fingerspissane, men eg fryktar det ikkje held, sjølv for dei største tilhengarane.
Eg er ikkje blant dei, men det store unntaket som stadfesta regelen for meg, var den strålande BBC-filmatiseringa av Jane Austens Stolthet og fordom (1995).
Belgravia er ikkje noko å vera stolt av for Fellowes’ del, og eg vil påstå at fordommane mine mot kostymedrama diverre vert innfridde.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Periodedrama
Regi: John Alexander
Belgravia
Med: Tamsin Greig, Philip
Glenister, Harriet Walter, Jack Bardoe
NRK
Vi er i London i fyrste halvdel av attenhundretalet. Herr og fru Trenchard (Glenister og Greig) lever på halvnåde i aristokratiske krinsar, som den nyrike forretningsmannen han er.
Dotter deira og son til hertugparet Brockenhurst dannar upassande band, og dermed har du det gåande, med herskap, tenarar og alt som høyrer med.
Tynn
Eit par artige vriar gjer at Belgravia kunne fungert som meir enn berre eit kostymedrama: det at ein får innblikk i korleis det er ikkje å vera fødd inn i velstanden, og korleis sosieteten då tek imot ein, og at godt vaksne damer dominerer skjermen framfor unge, yndige debutantar.
Utover dette slit eg med å finna dei positive vinklingane. Visst er det påkosta, og visst er det pent. Det er trass alt skaparane bak Downton Abbey som får svinga fjørpennen igjen, og då skortar det ikkje på budsjett. Likevel er ideen bak så tynn som musselin. Det blir heller ikkje tid til å få særleg anna enn overflatisk kjennskap til hovudpersonane, inkludert den obligatoriske tenaravdelinga i kjellaren. Kva er då vitsen?
Gjesp
Julian Fellowes har skrive manus til ei rekkje herskapelege drama for TV, frå Little Lord Fauntleroy (1995) og Gosford Park (2001) til (ja, du gissa det) Downton Abbey (2010–2015). Dette skal han kunna. Så korleis endar han opp med eit så stivt, uoriginalt og – minst tilgjeveleg av alt – kjedeleg drama som dette?
Etter fyrste episode lurar eg ikkje eingong ørlite på kva som kjem til å skje gjennom dei seks episodane dei har drege ut denne dårlege husmorromanen i. All verdas rake ryggar i korsett og kniplingar kan ikkje redda eit dårleg manus. Det er jo elegant til fingerspissane, men eg fryktar det ikkje held, sjølv for dei største tilhengarane.
Eg er ikkje blant dei, men det store unntaket som stadfesta regelen for meg, var den strålande BBC-filmatiseringa av Jane Austens Stolthet og fordom (1995).
Belgravia er ikkje noko å vera stolt av for Fellowes’ del, og eg vil påstå at fordommane mine mot kostymedrama diverre vert innfridde.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.
Foto: Erika Hebbert
Sterkt om livsløgn og overleving
Gode skodespelarprestasjonar i intens kamp på liv og død.
Den nye statsministeren i Frankrike, Michel Barnier, blir klappa inn av den utgåande, Gabriel Attal, i ein seremoni på Hôtel Matignon i Paris 5. september.
Foto: Stephane De Sakutin / Reuters / NTB
Ny statsminister med gjeld, utan budsjett
No lyt alt skje raskt i fransk politikk for å avverje nye kriser.
Justis- og beredskapsminister Emilie Enger Mehl på veg til pressetreffet om motarbeiding av kriminalitet. Også statsminister Jonas Gahr Støre og finansminister Trygve Slagsvold Vedum deltok.
Foto: Thomas Fure / NTB
– No ser me effekten av færre politifolk
Det er mykje regjeringa kunne gjort som dei ikkje har gjort. Me er ikkje imponerte, seier Helge André Njåstad (FrP).
Den oppdaterte boka om rettens ironi er ei samling av tekstar frå Rune Slagstad gjennom førti år.
Foto: André Johansen / Pax Forlag
Jussen som styringsverktøy
Rettens ironi, no i fjerde og utvida utgåve, har for lengst blitt ein klassikar i norsk idé- og rettshistorie.
Finn Olstad har doktorgrad i historie og er tidlegare professor ved Seksjon for kultur og samfunn ved Noregs idrettshøgskule.
Foto: Edvard Thorup
Det nye klassesamfunnet
Finn Olstads nye bok er eit lettlese innspel til ei sårt tiltrengd innsikt i skilnaden mellom fakta og ideologi.
Papiravisa