«God kveld til alle. Fraksjonsleiaren er her, leiaren for presidentkontoret er her, statsminister Sjmygal er her, Podoljak er her, presidenten er her. Vi er alle her. Soldatane våre er her, innbyggjarane er her, vi er alle her og forsvarer sjølvstendet vårt, landet vårt. Slik vil vi halda fram. Ære til mennene og kvinnene som forsvarer oss. Ære til Ukraina.»

Med desse orda og denne videoen frå Kyiv 25. februar i fjor bidrog president Zelenskyj til å oppretthalda moralen og trua på at ukrainarane kunne stå imot den russiske invasjonen.

Etter at fleire land, Noreg medrekna, fyrst berre ville senda vestar og hjelmar, fekk Ukraina raskt store militære hjelpesendingar frå Noreg, Europa, USA og Nato. No, eitt år seinare, har vi bunde oss til masta og kjem til å enda opp med å senda jagarfly.

Situasjonen er alvorleg. Held krigen fram som no, kan vi få over ein halv million såra og drepne ukrainarar og russarar før året er omme. Men Russland vil ikkje gje seg. Ukraina kan ikkje gje seg og enda opp som eit Belarus under Russlands åk.

Vi er i ein krig som i dag, eitt år etter utbrotet, er umogeleg å sjå utgangen av. Ein kan sjølvsagt krevja at Ukraina skal forhandla med Russland og såleis få slutt på krigen. Men forhandla med Putin? Ein som seinast denne veka hevda at det var Vesten som starta krigen?

Og kva mandat har Zelenskyj til å starta forhandlingar no, etter at dei har ofra titusenvis av liv for å forsvara landet sitt? Skal dei gje frå seg fylka Zaporizjzja, Donetsk, Luhansk og Kherson, med fare for at Russland vil ta meir seinare? Kva med Krym?

Eit slikt krav er urimeleg og vil heller ikkje nå fram. Tida er ikkje inne for å pressa Ukraina til forhandlingar. Noreg, Europa, USA og Nato må difor halda fram med å støtta Ukraina militært og økonomisk.

Svein Gjerdåker