Frå matfatet
Ville bær
Alt håp er ikkje ute. Det er noko der ute som berre har fordelar.
Å finne gull: Om du spør meg, finst det ikkje betre grunn til å bøye ryggen enn dette.
Foto: Siri Helle
Nett no fløymer Noreg over frå alle kantar samstundes. Fjella fløymer over av molter, tyttebær, blåbær og krekling. Hagane flyt over av plommer, pærer og eple. Skogane av bjørnebær og sopp. Og det etter ein sommar der vi har bada i jordbær, bringebær, solbær, rips, morellar og stikkelsbær – blant anna.
Ser ein kring seg nett no, er det nesten ikkje til å tru at sjølvforsyningsgrada i Noreg er 6 prosent for frukt og 26 prosent for bær. Likevel syner ein ny rapport frå Nibio at det er slik det er.
Om ein tenkjer seg om, er årsaka openberr: Vi seier oss jo ikkje nøgde med rips, eple og stikkelsbær. Vi vil ha bananar, pasjonsfrukt, kiwi og vassmelon – og ikkje minst vil vi ha alt saman kvar dag, heile året.
Er det så rart, då? spør du kanskje. Vi treng jo C-vitamin i januar òg, og det er vel ikkje så unaturleg å ynskje seg noko friskt, fruktig og saftig midt i mørketida? Betre det enn å grave seg ned i sjokolade og smågodt, vel?
Og det er jo heilt sant. Eg sit ikkje her og seier at vi skal slutte å importere frukt og bær til Noreg med det same. Men eg sit likevel og seier at vi godt kan sjå litt nærare på det vi har kringom oss, nettopp no før vi byrjar å krevje noko anna om nokre månader.
Ein unik fordel
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
