Sennep
Rosina til pølsa er ein kjemisk reaksjon.
Elg i sennepsåker, for anledninga.
Foto: Joshua Schrecengost/Wikimedia Commons
Det er vel ikkje til å kome unna: I tida framover skal det etast ein god del pølser. Kanskje har det vore ete ein del allereie, med 17. mai og dugnad i burettslaget og klassefest for midtersten og så bortetter. Det er desse offentlege fellesgrillingane som ofte er bøygen – då pengar er sparte på dei billegaste pølsene i dei slappaste brøda.
Kva er det då som kan redde dagen? Sånn bortsett frå store mengder øl, meiner eg, men det er jo ikkje alltid tilgjengeleg? Jau, ein god, sterk sennep, så klart.
For ein god sennep er jo ein sterk sennep, er han ikkje? Tydelegvis ikkje for alle. Stadig vekk vert eg skuffa av flasker med søtsupper utan eit einaste fråspark.
No skal det seiast at det (nesten) ikkje finst noko som heiter rett og feil i sennepsverda. Tvert om fins det mykje som heiter smak og behag, noko som heiter enzym og noko som heiter pH-verdi. For det same sennepsfrøet kan både brenne skikkeleg bra og ikkje i det heile – alt etter kva ingrediensar det har med seg i sennepsglaset.
Til kjemisettet
Sennep er heller ikkje berre sennep. Sennep er ei heil planteslekt i korsblomfamilien, altså er han i slekt med blomkål og raps og peparrot og slikt. Det gjev jo litt meining: Det sterke i sennep minner litt om det sterke i peparrot. I staden for å springe nedover i halsen, slik chilien gjer, kryp styrken oppover i nasen. Der kan han godt finne på å slå seg til ro litt, men ikkje på langt nær så lenge som styrkemotstandaren chili kan gjere.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
