Eg lo då eg såg posen på butikkhylla. Ja, eg gjorde faktisk det, eg lo høgt av posen med Cheez Snow Balls. Kvifor?

Jau, det var nok litt fordi det var januar og snøballane såg ut som ein altfor teit og alt for sein julegimmick, men årsakene var fleire. Cheez Snow Balls er ei form for ostepop, men der den ekstruderte – å ekstrudere er ei komplisert form for popping: deigen vert pressa gjennom ei dyse som gjev produktet form, og høgt trykk gjer at deigen «poppar» – og ostedekte maisdeigen er forma som bollar i staden for remser. Humoren låg likevel ikkje i forma, men i fargen: Å gjere den oransje osten cheddarkvit for å få han til å høve inn i ei snøballførestilling, er ikkje det om lag så dumt som det kan bli?

Så skråsikker kan ein verte. Dei orda skulle eg fort få bite i meg, og det skulle ikkje eingong vere fyrste gong cheddar snudde opp ned på noko i synet mitt på mat.

Fargestoff på plass

Cheddar er nemleg osten som verkeleg fekk meg til å skjøne at det kan vere farleg å vere for bastant: Ideen min om at tilsette fargestoff i ekte mat var bannlyst, fekk seg rett og slett eit slag for brystet av cheddarosten.

Eg visste at cheddar var oransje på farge. Det eg ikkje visste, var at den karakteristiske, men i osteverda spesielle oransje fargen ikkje kjem av verken yste- eller modningsprosessen. Han kjem av fargestoffet annatto – framstilt av frøa til annattobusken, som veks i Mellom- og Sør-Amerika.

Ingen annatto, ingen cheddar, og det var altså difor eg lo av ostepopposen – for slik trudde eg det var. Heilt til i dag.

Litt juks likevel

Ei medverkande årsak til det gode humøret var nok òg ei kjensle av at eg no hadde matspalte i boks for inneverande veke. Stor vart difor overraskinga då eg sette meg ned for å gjere den obligatoriske førskrivingsgooglinga – og oppdaga at kvit cheddar på ingen måte er noko OLW, produsenten av osteballane, kom på.

White cheddar er rett og slett ein ost ysta som cheddar, men utan annatto. Det som gjer cheddar til cheddar, er heller ikkje fargen, men ystemetoden: Cheddar vert cheddar etter at ostestoffet er utskilt frå mysa. Då vert ostemassen pakka saman og snudd mange gongar – slik tørker det fortare. Men osten er ikkje forma enno: Tvert om vert han malen opp, for så å verte forma til si endeleg form – og gje smaken og konsistensen vi kjenner som cheddar.

Sjølv det mest meiningslause daglegvareprodukt synte seg altså å ha noko å lære meg. Sett slikt.

Det tyder likevel ikkje at eg ser nokon grunn til å ete Cheez Snow Balls med det fyrste. Det er mellom anna andre ting dei er meir uærlege omi marknadsføringa, som at det på framsida står «White cheddar & sour cream» (rømme, på norsk), medan det på baksida, nærare bestemt i innhaldslista, ikkje er ein einaste drope rømme å finne. Derimot er det syntetisk framstilt aroma. Men å putte eit laboratorieframstilt smaksstoff i røra for å skape ein smak verken var, er eller vil nokon gong verte det same som å bruke produktet som faktisk har gjeve namn til smaken.

Då held eg meg like godt til den oransje varianten. Han gjev seg i det minste ikkje ut for å vere noko anna enn det han er: skikkeleg grisete.

Sidan eg er i det gåvmilde hjørnet, slenger eg likevel på mitt beste triks mot nett det: Den perfekte måten å ete ostepop på er ikkje i form av snøballar. Det er med spisepinnar.

Kjøper Cheez Snow Balls? Nei takk, ikkje så lenge dei smalare og lengre ostepopvariantane er så mykje lettare å halde på pinnen.  

Siri Helle