Målprisar

Det nærmar seg. 16. juni skal Stortinget handsame jordbruksoppgjeret, men vi veit alt no korleis det kjem til å gå: Tilbodet frå staten vil verte vedteke utan endringar – av «respekt for forhandlingsinstituttet», som landbrukspolitisk talsperson i Høgre Guro Angell Gimse har gjenteke tallause gongar dei siste vekene.

Men det er ikkje det einaste Gimse har sagt. Denne veka skal vi ta tak i ein uttale ho kom med til Klassekampen 29. mai. Utsegna er ikkje eineståande, og ved fyrste augnekast ikkje eingong særleg kontroversiell: «Eg trur det er viktig å utfordre kjedene både frå vår side og at bøndene gjennom rekoringen og bondens marknad går utanom mellomledda», svara ho, mellom anna, på spørsmål om kva som må til for å snu utviklinga i næringa.

Bønder må satse på direktesal. Kutte mellomledd. Kort veg frå jord til bord. Eg trur jammen meg eg har ymta frampå om noko av det same sjølv ved opp til fleire høve.

Men så slo det meg plutseleg: Trass i stor politisk og folkeleg vilje er slikt direktesal framleis berre promillar av totalomsetjinga i norsk jordbruk. Kva ville skje om dei rollene vart bytte?

Mangesyslarane

For det fyrste: Vi pålegga alt ein bonde å handtere dyr, fôr, dieseldrivne og elektriske og mekaniske maskiner, bygningar, kulturlandskap, eng, åker, utmark og fjell, bakteriar og sjukdommar, biologisk mangfald og ein god bit av kulturarven vår. Skal vi verkeleg pålegge bonden å verte marknadsførar, produktutviklar og seljar i tillegg?

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare