Essay
Livredd på divanen
Å opne meg for eit anna menneske, attpåtil medan eg låg verjelaus på ryggen, var så redselsfullt at kroppen min lukka seg.
Vincent van Gogh: «La Nuit étoilée» (Stjernenatta), 1889.
Den 19. februar 2001: Eg sit på venterommet i ein gamal villa i Homansbyen i Oslo. Vinterkulda trekkjer frå det gamle vindauget bak meg. På det eine armlenet ligg eit ullteppe. Eg undrar om eg skal leggje det over beina, men vil ikkje ha teppet kring meg når terapeuten hentar meg til fyrste time. Ho er psykoanalytikar, får vel med seg alt? Ein pasient hylla inn i eit teppe gjev eit puslete fyrsteinntrykk.
Klokka er 08.45, eit kvarter til timen byrjar. Stolen eg sit i, er djup, men komfortabel. Her skal eg vente på ho fire morgonar i veka, på ubestemt tid. Eit tidsskrift og nokre aviser ligg på eit lite bord. Skal tru om ho har lagt dei her for å gje pasientane eit slags signal? Eg visste det ikkje, men paranoiaen ulma i magen.
Nervøs, men nøgd
Eg var ambivalent då eg sende inn søknaden om psykoanalyse, tenkte på korleis eg skulle klare å opne meg for ein framand når det var mangel på tillit til menneske som hadde drive meg djupare inn i den mørke isolasjonen.
Når eg no sit og ventar på ho, kjennest det likevel rett. Eg lika ho i dei fire samtalene vi hadde hatt på førehand, der ho sa at det var viktig for oss begge at vi kom overeins. Ho vurderte grundig om eg var eigna for behandlinga, og om det var fare for at eg kunne hamne i psykose:
– Trykket på sjølvet i ein psykoanalyse kan leie til auka smertetrykk, sa ho.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
