Hollandés
Dekadanse står for fall.
Ein god hollandés gjer det umoglege mogleg: det feite vert friskt og det tynne tjukt.
Foto: Wikimedia Commons
Eg trudde eg visste korleis eg skulle omtale ein god hollandés. For er det nokon gong ordet dekadent er på sin plass, må det jo vere her, tenkte eg, heilt til eg søkte opp kva ordet eigentleg tyder.
Med eitt fekk eg opp andre ord – ord som «forfall» og «overrafinert», «blasert» og «overdådig». Særleg det siste er vel det motsette av kva hollandés er. For sjølv om den franske klassikaren er sett saman av fine ingrediensar – eggeplomma er jo den beste delen av egget, smøret den beste delen av mjølka og eddik den beste måten å øydelegge alkohol på – vert kombinasjonen av desse råvarene ein saus det er umogleg å ete upåverka.
Det går ikkje an å hive nedpå med hollandés. Den glatte, blanke konsistensen lèt seg rett og slett ikkje maule, han snik seg unna skeia og lèt seg berre samle opp med ei brødskive, ein grøn asparges, eit spinatblad eller – kanskje aller helst – eit posjert egg. Det feite i smøret saman med den syrlege eddiken (eller vinen) og proteina i eggeplomma har ein kjemi som ikkje lèt seg kopiere.
Verre enn vanleg
Derimot må det, om vi skal tru definisjonane, vere mogleg å kalle fleire av butikkversjonane av hollandés for dekadente. I alle høve er Knorrs utgåve både eit døme på forfall og det motsette av kva ein hollandés skal vere.
For der sausen opphavleg er ei blanding av få, verknadsfulle råvarer, inneheld posen eg no har i handa, ei lang, lang rekke smaklause og verknadslause ingrediensar. Slik er det jo med fleire poseprodukt (om på langt nær alle), men her er det verre enn vanleg. Få av namna eg les på innhaldslista, når opp til nemninga råvarer: potetstivelse, gjærestrakt, maltodekstrin, mysepulver og aroma har iallfall lite her å gjere.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
