Den eine gongen eg har spela Lederer, fekk eg høyre at eg måtte ha sløyfe. Eg hadde ikkje tenkt på å ta med dressen til det nye bridgelivet mitt i England, og måtte difor ut på leigemarknaden. Eg var nok for gjerrig med centimetrane då eg melde inn halsomkrinsen, tenkte kanskje at det ville spara meg for nokre pund, og fekk utlevert ei særs trong sløyfe.

Lederer er den mest glamorøse tevlinga i England; berre ti spesielt inviterte lag får vera med. Tevlinga har vorte spela årleg sidan 1945 til minne om Richard Lederer, ein sentral figur i den ein gong sentrale europeiske bridgenasjonen England. Det seinaste tiåret har spelestaden vore The Royal Automobile Club, som byrja som ein bilklubb, men i dag er ein slags losje for visse høgverdige samfunnsborgarar.

Til dei fasjonable lokala på Pall Mall i Westminster kan ein sjølvsagt ikkje koma i joggeskor og flanellskjorte. Men eg burde likevel ha lukta lunta: Mellom notorisk rufsete bridgespelarar var sløyfa mi overdriven. Eg sat der som den mest stivpynta spelaren i heile lokalet – og den med størst pustevanskar. Bridgen gjekk dårleg.

I år vann Irland, styrkt av ein franskmann. Det er gledeleg at engelskmennene blir slegne av irar. Dei som kom nærast å tukte irane, med ein brutal innbyrdes siger i siste kamp, var Thomas Charlsen og Christian Bakke frå Bergen, unge Nicolai Heiberg-Evenstad frå Lenvik i tospann med den utflytte vadsøværingen Thor Erik Hoftaniska, polakk og eks-nordmann Artur Malinowski – og naturlegvis deira engelske velgjerar og muse, dame Janet Frances de Botton. Irland 277, lag de Botton 276, synte tabellen til slutt. På tredjeplass, langt bak, kom lag London.

Eit siste kuriosum: I bridge er «sløyfe» sjargong for ei dobling, meint som ei mistillitserklæring andsynes motparten. Sløyfa seier: Eg trur de har teke dykk vatn over hovudet, og det skal koste dykk dyrt.

Erlend Skjetne

Erlend Skjetne er tidlegare junior-
landslagsspelar i bridge.