Diktet
Forugh Farrokhzad: «Par»
Foto via Wikimedia Commons
Ein ting alle som har hatt diktundervisning på skulen, har lært, er at lyrikken er fortetta; i denne sjangeren brukar ein færre ord til å uttrykke seg. Det er så klart ein «regel» som veldig mange poetar bryt. Men diktet «Par» av iranske Forugh Farrokhzad er eit strålande eksempel på korleis poesien, ved å utelate eller destillere, framkallar bilete og situasjonar.
Ved å framheve visse kroppsdelar og lydar skapar poeten eit konsentrert og sanseleg rom på sida. Som lesar brukar ein også øyra, der ein lyttar etter pustinga, drypinga, tikkinga. Ved å repetere utvalde ord skildrar Farrokhzad eit begjær som oppstår i mørkret, i det skjulte. Dei to asteriskane markerer eit brot i tida, ein del av historia – nokon ville seie klimakset i historia – som ikkje blir fortald. Når poeten igjen fokuserer blikket på dei begjærande, skildrar ho ikkje lenger ei felles sanseoppleving. Dei to er blitt til separate einingar: to raude glør, to hjarte, to einsame.
«Par» er henta frå diktsamlinga Ein annan fødsel (1963), den fjerde og siste boka Farrokhzad gav ut før ho omkom i ei bilulukke i Teheran 32 år gammal. Som poet var ho ein fornyar, både svært populær og kontroversiell. Framleis i dag har ho ei framståande rolle i iransk poesi. Dikta hennar handlar gjerne om begjær og kjærleik som her, men også om samtid, samfunn, feminisme.
I titteldiktet frå Ein annan fødsel plukkar Farrokhzad fram att scena frå «Par» når ho ramsar opp forslag til kva livet kan vere, eller bety: «Kanskje er livet å tenna ein sigarett i det avslappa intervallet mellom to famntak.»
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
