Diktet
Verona
Kjensla av at noko ikkje er som det skal, pregar mange av dikta til Kate Næss (1938–1987).
Eg veit ikkje heilt kvifor eg festar meg ved dette diktet. Kanskje fordi det har ein ubestemmeleg modus. Det fortel meg om to sinnsstemningar: den eine av ei slags fridomskjensle, «drømmene», eit fruktfat med moglegheiter der ein sit på eit torg i ein framand by (Verona), og den andre av tomleik, meiningsløysa ein brått kan kjenne på eit torg i ein framand by (Verona): Kor er eg, kva skal eg, kva er meininga med det heile?
Eller kanskje er byen ikkje framand, kanskje er situasjonen velkjend; himmelen har for vane å rasle nervøst, seier jo diktet. Kan hende rammar tvilen alltid «midt på dagen». Her står vi i alle fall, på dette ubestemmelege vippepunktet mellom redsel og fryd.
Det er eit ope dikt, og dei klassiske kontrastane gjer det enkelt å brase inn i det med si eiga tolking. Vi kan også lese det meir konkret, som eit reisebrev i diktform, ei skildring av omskifteleg vêr ein formiddag. Slutten er like open. Det disige motlyset held meg fast i ei tvitydig, litt uroleg kjensle.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
