JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

Kultur

Vegarbeid

Eg visste at det var vegarbeid, så eg har berekna litt ekstra tid, men no dreg det veldig ut, og eg kjennar at livsgneisten får seg ein knekk.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
3266
20231208
3266
20231208

Fartsgrensa er sett ned til 50 kilometer i timen, men folk bryr seg ikkje. Ein gut står i vegbanen og held opp eit skilt med raudt lys. «Ja då, eg skal stoppe», seier eg høgt til meg sjølv. Guten har på seg varmedress, og andletet er delvis skjult inni ein buff. Han kjem ruslande mot bilen, og eg opnar vindauget. Han seier eg berre må vente. Det visste eg jo, så eg svarar ikkje, berre nikkar. Det er så mykje vegarbeid for tida at eg veit mest ikkje om noko anna.

I mange veker har me høyrt lyden av boring, sprenging og gravemaskinskuffa som skrapar i fjell.

Eg visste at det var vegarbeid, så eg har berekna litt ekstra tid, men no dreg det veldig ut, og eg kjennar at livsgneisten får seg ein knekk. Eg veit ikkje kven det er som har sett seg mest lei på denne smale, gamle vegen. Det står skilt og peiker i alle retningar, så det er ikkje godt å vite kva som gjeld. Ifylgje eit av skilta er det fylkeskommunen som har ansvaret. Eg tenkjer noko eg ikkje tør seie høgt: Var ikkje den gamle vegen god nok? Nei, han var vel ikkje det etter dagens standard. Trafikkfarleg, kan hende. Eg er jammen ikkje sikker.

Same kor godt guten er kledd, kjem han på eit eller anna tidspunkt til å byrje å fryse. Ingen er skapt for å stå slik ein heil dag. Korleis får han tida til å gå, og kva planar har han for framtida?

Det skjer ingenting, og eg ser ingen som held på med noko, og ingen som skundar seg. Det verkar som om dei jobbar så seint som mogleg. Men det er ikkje anna å gjere enn å vente på grunn av dette evinnelege vegarbeidet som dei skal drive på med heile tida, og som aldri blir ferdig.

Guten snakkar i ein walkietalkie, no skjer det noko. Nei, han stappar hendene i lomma att, det var falsk alarm. Ei gong venta eg i førti minutt, viss det ikkje var meir. Til slutt ringde eg og sa at dei ikkje trong vente på meg.

Før tilpassa dei vegane etter terrenget. No kuttar dei svingane og tek flest mogleg snarvegar. Det står ikkje på viljen ellar pengane når ein skal bygga veg, naturen må berre flytte på seg. Hindringar blir sprengde vekk, og lastebilar fraktar bort stein og jord og tømmer det i ein liten dal lenger oppe.

Guten held opp ei skilt med grønt lyst, men eg får det ikkje med meg før bilen bak blæs i hornet. Endeleg slepp me forbi. Eg køyrer seint og prøver å unngå dei verste sørpehola. Den gamle vegen er ikkje til å kjenne att, ikkje skogen og fjellet rundt heller.

Det eine køyrefeltet er stengt. I førre veke hadde dei eit mellombels trafikklys som skifta mellom grønt og raudt med faste intervall. Eit par gonger trefte eg akkurat i det lyset skifta til grønt, det var heilt utruleg. Eg kjende meg mest som ein konge som kom køyrande. Då gjorde det ikkje noko med heile vegarbeidet, og eg tenkte at det skal bli bra den dagen vegen står ferdig.

Kanskje blir det ei lita markering med ordføraren og skulekorpset. Då tek eg turen saman med familien og mange andre skodelystne frå heile bygda, folk ein aldri treffer til vanleg, med unntak av 17. mai, kanskje. Men nei, dei opnar han vel berre i det stille og pakkar saman og reiser. Uansett blir det nok ikkje i mi tid.

Frank Tønnesen

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Fartsgrensa er sett ned til 50 kilometer i timen, men folk bryr seg ikkje. Ein gut står i vegbanen og held opp eit skilt med raudt lys. «Ja då, eg skal stoppe», seier eg høgt til meg sjølv. Guten har på seg varmedress, og andletet er delvis skjult inni ein buff. Han kjem ruslande mot bilen, og eg opnar vindauget. Han seier eg berre må vente. Det visste eg jo, så eg svarar ikkje, berre nikkar. Det er så mykje vegarbeid for tida at eg veit mest ikkje om noko anna.

I mange veker har me høyrt lyden av boring, sprenging og gravemaskinskuffa som skrapar i fjell.

Eg visste at det var vegarbeid, så eg har berekna litt ekstra tid, men no dreg det veldig ut, og eg kjennar at livsgneisten får seg ein knekk. Eg veit ikkje kven det er som har sett seg mest lei på denne smale, gamle vegen. Det står skilt og peiker i alle retningar, så det er ikkje godt å vite kva som gjeld. Ifylgje eit av skilta er det fylkeskommunen som har ansvaret. Eg tenkjer noko eg ikkje tør seie høgt: Var ikkje den gamle vegen god nok? Nei, han var vel ikkje det etter dagens standard. Trafikkfarleg, kan hende. Eg er jammen ikkje sikker.

Same kor godt guten er kledd, kjem han på eit eller anna tidspunkt til å byrje å fryse. Ingen er skapt for å stå slik ein heil dag. Korleis får han tida til å gå, og kva planar har han for framtida?

Det skjer ingenting, og eg ser ingen som held på med noko, og ingen som skundar seg. Det verkar som om dei jobbar så seint som mogleg. Men det er ikkje anna å gjere enn å vente på grunn av dette evinnelege vegarbeidet som dei skal drive på med heile tida, og som aldri blir ferdig.

Guten snakkar i ein walkietalkie, no skjer det noko. Nei, han stappar hendene i lomma att, det var falsk alarm. Ei gong venta eg i førti minutt, viss det ikkje var meir. Til slutt ringde eg og sa at dei ikkje trong vente på meg.

Før tilpassa dei vegane etter terrenget. No kuttar dei svingane og tek flest mogleg snarvegar. Det står ikkje på viljen ellar pengane når ein skal bygga veg, naturen må berre flytte på seg. Hindringar blir sprengde vekk, og lastebilar fraktar bort stein og jord og tømmer det i ein liten dal lenger oppe.

Guten held opp ei skilt med grønt lyst, men eg får det ikkje med meg før bilen bak blæs i hornet. Endeleg slepp me forbi. Eg køyrer seint og prøver å unngå dei verste sørpehola. Den gamle vegen er ikkje til å kjenne att, ikkje skogen og fjellet rundt heller.

Det eine køyrefeltet er stengt. I førre veke hadde dei eit mellombels trafikklys som skifta mellom grønt og raudt med faste intervall. Eit par gonger trefte eg akkurat i det lyset skifta til grønt, det var heilt utruleg. Eg kjende meg mest som ein konge som kom køyrande. Då gjorde det ikkje noko med heile vegarbeidet, og eg tenkte at det skal bli bra den dagen vegen står ferdig.

Kanskje blir det ei lita markering med ordføraren og skulekorpset. Då tek eg turen saman med familien og mange andre skodelystne frå heile bygda, folk ein aldri treffer til vanleg, med unntak av 17. mai, kanskje. Men nei, dei opnar han vel berre i det stille og pakkar saman og reiser. Uansett blir det nok ikkje i mi tid.

Frank Tønnesen

Emneknaggar

Fleire artiklar

Kvart år i perioden 1990–2021 har om lag éin million menneske globalt døydd som følgje av antibiotikaresistens.

Kvart år i perioden 1990–2021 har om lag éin million menneske globalt døydd som følgje av antibiotikaresistens.

Foto: Cornelius Poppe / NTB

HelseSamfunn

Framtidsrapport frå bakteriefronten

At antibiotika skal slutte å verke, er den store skrekken for helsevesenet verda over. Vi dykkar ned i den grundigaste prognosen som nokon gong er utført for dødsfall som følgje av motstandsdyktige bakteriar.

Christiane Jordheim Larsen
Kvart år i perioden 1990–2021 har om lag éin million menneske globalt døydd som følgje av antibiotikaresistens.

Kvart år i perioden 1990–2021 har om lag éin million menneske globalt døydd som følgje av antibiotikaresistens.

Foto: Cornelius Poppe / NTB

HelseSamfunn

Framtidsrapport frå bakteriefronten

At antibiotika skal slutte å verke, er den store skrekken for helsevesenet verda over. Vi dykkar ned i den grundigaste prognosen som nokon gong er utført for dødsfall som følgje av motstandsdyktige bakteriar.

Christiane Jordheim Larsen
Sauene er henta ned frå fjellet til garden til familien Lützen i Sydradalur for å bli klipte. Ein gong sa dei at ull var gull, men slik er det ikkje lenger. No blir det meste av ulla brend.

Sauene er henta ned frå fjellet til garden til familien Lützen i Sydradalur for å bli klipte. Ein gong sa dei at ull var gull, men slik er det ikkje lenger. No blir det meste av ulla brend.

Alle foto: Hallgeir Opedal

ReportasjeFeature

Om sau og sjølvstende

Amerika har Kennedy-klanen, Færøyane har Patursson-klanen – og 70.000 sauer.

Hallgeir Opedal
Sauene er henta ned frå fjellet til garden til familien Lützen i Sydradalur for å bli klipte. Ein gong sa dei at ull var gull, men slik er det ikkje lenger. No blir det meste av ulla brend.

Sauene er henta ned frå fjellet til garden til familien Lützen i Sydradalur for å bli klipte. Ein gong sa dei at ull var gull, men slik er det ikkje lenger. No blir det meste av ulla brend.

Alle foto: Hallgeir Opedal

ReportasjeFeature

Om sau og sjølvstende

Amerika har Kennedy-klanen, Færøyane har Patursson-klanen – og 70.000 sauer.

Hallgeir Opedal

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis