Fartsgrensa er sett ned til 50 kilometer i timen, men folk bryr seg ikkje. Ein gut står i vegbanen og held opp eit skilt med raudt lys. «Ja då, eg skal stoppe», seier eg høgt til meg sjølv. Guten har på seg varmedress, og andletet er delvis skjult inni ein buff. Han kjem ruslande mot bilen, og eg opnar vindauget. Han seier eg berre må vente. Det visste eg jo, så eg svarar ikkje, berre nikkar. Det er så mykje vegarbeid for tida at eg veit mest ikkje om noko anna.

I mange veker har me høyrt lyden av boring, sprenging og gravemaskinskuffa som skrapar i fjell.

Eg visste at det var vegarbeid, så eg har berekna litt ekstra tid, men no dreg det veldig ut, og eg kjennar at livsgneisten får seg ein knekk. Eg veit ikkje kven det er som har sett seg mest lei på denne smale, gamle vegen. Det står skilt og peiker i alle retningar, så det er ikkje godt å vite kva som gjeld. Ifylgje eit av skilta er det fylkeskommunen som har ansvaret. Eg tenkjer noko eg ikkje tør seie høgt: Var ikkje den gamle vegen god nok? Nei, han var vel ikkje det etter dagens standard. Trafikkfarleg, kan hende. Eg er jammen ikkje sikker.

Same kor godt guten er kledd, kjem han på eit eller anna tidspunkt til å byrje å fryse. Ingen er skapt for å stå slik ein heil dag. Korleis får han tida til å gå, og kva planar har han for framtida?

Det skjer ingenting, og eg ser ingen som held på med noko, og ingen som skundar seg. Det verkar som om dei jobbar så seint som mogleg. Men det er ikkje anna å gjere enn å vente på grunn av dette evinnelege vegarbeidet som dei skal drive på med heile tida, og som aldri blir ferdig.

Guten snakkar i ein walkietalkie, no skjer det noko. Nei, han stappar hendene i lomma att, det var falsk alarm. Ei gong venta eg i førti minutt, viss det ikkje var meir. Til slutt ringde eg og sa at dei ikkje trong vente på meg.

Før tilpassa dei vegane etter terrenget. No kuttar dei svingane og tek flest mogleg snarvegar. Det står ikkje på viljen ellar pengane når ein skal bygga veg, naturen må berre flytte på seg. Hindringar blir sprengde vekk, og lastebilar fraktar bort stein og jord og tømmer det i ein liten dal lenger oppe.

Guten held opp ei skilt med grønt lyst, men eg får det ikkje med meg før bilen bak blæs i hornet. Endeleg slepp me forbi. Eg køyrer seint og prøver å unngå dei verste sørpehola. Den gamle vegen er ikkje til å kjenne att, ikkje skogen og fjellet rundt heller.

Det eine køyrefeltet er stengt. I førre veke hadde dei eit mellombels trafikklys som skifta mellom grønt og raudt med faste intervall. Eit par gonger trefte eg akkurat i det lyset skifta til grønt, det var heilt utruleg. Eg kjende meg mest som ein konge som kom køyrande. Då gjorde det ikkje noko med heile vegarbeidet, og eg tenkte at det skal bli bra den dagen vegen står ferdig.

Kanskje blir det ei lita markering med ordføraren og skulekorpset. Då tek eg turen saman med familien og mange andre skodelystne frå heile bygda, folk ein aldri treffer til vanleg, med unntak av 17. mai, kanskje. Men nei, dei opnar han vel berre i det stille og pakkar saman og reiser. Uansett blir det nok ikkje i mi tid.

Frank Tønnesen