I juni kjem Synnøve og gjev ho ein berepose.

– Kva er dette, spør Olga og håpar at det ikkje er det ho trur.

– Du får ta ein kikk.

Olga kikkar.

– Tulipanlaukar?

Synnøve har nærmast gjort det til ein tradisjon å komme og prakke på Olga noko til hagen i mai eller juni. Sjølv om ho aldri viser stor begeistring, held Synnøve berre fram.

– Eg kan ikkje ha alle desse?

– Jau, dei er til deg.

– Men du skal vel ha nokon sjølv?

– Eg kan ikkje ha fleire. Eg har altfor mange allereie, seier Synnøve.

– Takk, då, seier Olga og kjenner seg tvinga til å ta imot sjølv om ho eigentleg ikkje er interessert.

Det er ikkje plass i hagen, og Olga har alt kjøpt inn dei blomane og plantane ho hadde tenkt å kjøpe i år. Men desse kan heldigvis liggje ei stund, det er ikkje før i september dei skal i jorda.

– Dei skal setjast i september, oktober går òg heilt fint, seier Synnøve.

– Etter at eg har tørka dei godt, legg eg dei i kjellaren, litt kaldt.

Synnøve snakkar til Olga som om ho er heilt nybyrjar. Ho gjer det sikkert for å vere grei, men det er berre irriterande. Synnøve inviterer seg sjølv inn, og Olga må finne kaffi og høyre om alle plantane og blomane ho har heime i sin hage.

Når hausten kjem, har Olga gløymt bereposen med tulipanlaukar. Dei er ikkje i tankane hennar og hamnar aldri i jorda, blir berre liggjande i posen til det kjem mygl og dei til slutt rotnar på grunn av fukt.

Olga finn bereposen nokre veker etter jul når ho og mannen får det føre seg at dei skal ta ei skikkeleg opprydding. Då er det for seint, og laukane kan ikkje reddast. Det er berre ein graut i botnen av posen, og ho kastar alt i restavfallet.

Tida går fort, og om ikkje lenge er det vår att. Synnøve kan dukke opp kva dag som helst og lure på korleis det går med desse tulipanlaukane. Då blir Olga nøydd å velje. Anten kan ho ta sjansen og lyge og seie at ho har sett noko grønt som held på å presse seg opp av jorda, sjølv om ho ikkje har det, og satse på at Synnøve ikkje spør noko meir. Eller vere ærleg og svare som det er: at ho har gløymt det heilt ut og beklagar så mykje.

Men Olga veit at Synnøve ikkje kjem til å takle ein slik beskjed. Ho forstår ikkje at det er fort gjort å gløyme ting i ein travel kvardag, og at Olga vil kjøpe sine eigne tulipanar om ho skulle få lyst til det. Men får ho høyre sanninga, kjem Synnøve til å bli så sur at ho trekkjer seg unna, og det kan ende med at dei sakte glir frå kvarandre og til slutt mistar kontakten heilt.

Men om så var, gjer det noko? Kan det til og med vere at det er ei meining med det? Eller risikerer Olga at det berre blir verre, at alt eskalerer, at Synnøve kjem med endå fleire tulipanlaukar neste år og kanskje eit brett med stemorsblomar i alle slags fargar? Alt dette burde vore unngått, det skal ikkje vere slik at ein skal gå og grue seg til våren og sommaren.

Frank Tønnesen