Røyrleggjaren har stengt hovudkrana. No ligg han under vasken på badet og skrur laus dei gamle røyra.

I tilfelle arbeidet med å setje inn ny vask dreg ut, har eg fylt vatn på to kanner. Ei på kjøkenet og ei på badet.

Det skulle ikkje ta meir enn nokre timar. Men ein veit aldri.

Eg sit på ein krakk og følgjer nøye med når han jobbar. Det er ein roleg kar, eg veit ikkje kven han er i familie med.

Så eg spør:

– Kven er du son til?

– Sverre Kvinen, seier han.

– Sverre Kvinen, seier eg, han veit eg godt kven er. Skal seie du har vakse til. Far din og eg gjekk på skule saman.

No kjenner eg att trekka i andletet til sonen.

Son til Sverre Kvinen seier ikkje meir.

Saman ber me ut den gamle vasken. Det har vore ein god vask. Stor nok til å bade ungane i då dei var små. Eg hugsar enno armar og bein som veiftar og sparkar, slik at det lunka vatnet sprutar på oss og spegelen. Me ber inn den nye, og eg spør kva han trur. Son til Sverre Kvinen seier han trur det er ein heilt grei vask.

Akkurat som å høyre faren, tenkjer eg, men korleis går det med han, eigentleg? Eg har ikkje sett han på lenge. Kvar 17. mai trefte eg han alltid ved banken når folketoget gjekk, men han har ikkje vore der heller dei siste åra.

Sjølv om hovudkrana er stengd, går eg ut på kjøkenet og sjekkar av og til.

– Det er ein merkeleg lyd, den der surklinga, ropar eg, men det er ikkje sikkert son til Sverre Kvinen høyrer meg under vasken.

Slik kan ein ikkje ha det i lengda. Eg er glad me bur i eit land der me slepp å gå i timevis på dårlege vegar for å hente vatn.

Son til Sverre Kvinen seier ingenting. Faren var heller ikkje lang i praten. Det er utruleg at Sverre Kvinen har fått seg familie.

Eg har teke fri frå jobben for å passe på litt. Det er ikkje lurt å ha handverkarar traskande rundt i huset åleine.

Eg synest han jobbar seint, og skjønar ikkje kvifor han ikkje spør om hjelp. Eg har jo ingenting anna å gjere enn å sitje her.

I tolvtida køyrer han brått av garde, utan å seie noko. Vasken er montert på veggen. Men det ligg verktøy overalt på badegolvet, så han er ikkje ferdig. Sikkert noko han har gløymt. Eg lurer på om han eigentleg veit kva han driv på med. Faren var ikkje av dei skarpaste, han heller.

Han kjem tilbake og held fram ein liten time til, før han spør om eg kan opne hovudkrana. Eg er i gang ute på kjøkenet med å fylle kaffitraktaren frå kanna, så det passar dårleg, men eg tek turen ned i kjellaren og opnar krana. Me må bli ferdige.

Eg høyrer son til Sverre Kvinen rope at alt ser fint ut. Han hadde nok ikkje sagt noko til meg om det var ein vask folk har hatt mykje klatt og problem med.

Når eg kjem opp att, er han på veg ut med nevane fulle av verktøy. Det andre rotet ligg att. Eg vågar ikkje spørje noko meir om faren, men det siste eg høyrde, var at han ikkje greidde å betale rekningane. Eg angrar på at eg ikkje bad sonen helse. Det var det eg burde gjort. I staden følgde eg berre etter han ut på trappa og stod og stira då han gjekk bort til bilen, på same hengslete viset som faren.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.