«Skinnvengje» eit langt betre namn enn «flaggermus» på det einaste pattedyret som kan flyga. Mange trur òg at denne skapnaden, som slett ikkje er ei mus, er blind, men skinnvengja kan sjå – rett nok berre svartkvitt. Av det kjem kanskje trua på at ho dregst mot det kvite, utan at det treng vera rett. Skinnvengja jaktar og navigerer best ved nattetid, ved hjelp av ein slags radar knytt til utsending av høgfrekvent lyd. Dei elleve norske artane, som alle er freda, lever stort sett av insekt. Fleire av dei held difor gjerne til nær vassdrag og våtmarksområde, der dei kan finna stor fangst. I paringstida i august og noko seinare er desse dyra særleg aktive, på jakt etter opplagsnæring før den lange vintersvevnen tek til.

Dei seks diktsamlingane til Aslaug Låstad Lygre (1910–66) er prega av vare stemningar, formidla gjennom eksakte bilete av konkrete landskap og dyre- og planteliv. «Skinnvengje-blind» er i så måte typisk. I tussmørket, der alle fargar er grå, finn to menneske som har einannan kjær, i løynd fram til kvarandre, smygande stilt, mjukt og lett. Berre ei skinnvengje rører så vidt ved kinnet til kvinna idet ho flyg forbi. Heile biletet er halde i svart og kvitt – prega av glidande rørsler som vert avløyste av eit fast handtrykk idet dei to møtest.

Låstad Lygres tradisjonelle vers- og strofeformer gjer tekstane hennar lette å syngja. Ei rad komponistar har tonesett mange av dei. Best kjent er vel Geirr Tveitts «Vi skal ikkje sova burt sumarnatta», første gongen framført av artisten Alf Cranner i 1967. Diktet, som opphavleg hadde tittelen «Vi skal ikkje sova», vart skrive medan lyrikaren låg hardt sjuk ved Luster sanatorium. Det vart først utgjeve i samlinga Eld av steinar (1948), og har sidan – både på grunn av orda og melodien – vorte ein av våre mest folkekjære songar.

Vigdis Ystad