Sjølv om eg og Torbjørn skreiv åtte i invitasjonen, ringer det på døra ti over sju. Me kikkar på kvarandre og fryktar det verste. Eg småspring ut og opnar, Trygve og Randi står på trappa og smilar. Gratulerer, seiar dei. Takk, seiar eg og slepper dei inn, kva anna kan eg gjera? Torbjørn hadde ei dårleg kjensle, og var i tvil om me burde invitera Trygve og Randi. Me landa til slutt på at det var det rette å gjera. 25 gjester totalt, om alle kjem. Me kjende at tida var inne, og at dette var ein fin anledning, sjølv om det er veldig ulikt oss å invitera til noko som helst.

Det er mykje som ikkje er klart, og eg har ikkje kledd meg heller, og Torbjørn skulle fare over golvet med støvsugaren før gjestane kom. Kvifor kjem dei no, før alle andre?

Randi fylgjer etter meg inn på kjøkenet og heng rundt kjøkenbenken. Trygve spør om ting inne frå stova. Eg kan ikkje høyra heilt kva han seier, og må gå inn og spørje kva det var han sa. Eg lèt som eg synest det han spør om, er morosamt.

Eg mistar skeia som skal stå i salaten, i golvet. Torbjørn plukkar ho opp, og eg går heilt opp i øyra hans og seier at han må vera så grei å få Randi med seg inn i stova før det klikkar for meg, eg får ikkje gjort det eg skal. Til slutt klarar Torbjørn å få Randi med seg ut av kjøkenet.

Når eg kjem inn i stova, ser eg at dei har sett seg ned ved matbordet. Trygve har skrukka til duken og velta servietten på motsett side. Det er fleire andre stader å sitja i stova vår. Me har lenestolar og sofa, og attmed vindauget står eit lite bord med to stolar. Me har til og med et par puffar det går an å sitja på. Ingen normale menneske set seg til bords før vertskapet ber folk setja seg til bords. Skal Trygve og Randi sitja på utstilling når dei andre gjestane kjem?

Eg har lyst å be dei flytta seg langt vekk. Me skreiv åtte i invitasjonen, og det er umogleg å misforstå. Torbjørn spør om Trygve kan hjelpa til med å bera ut eit bord. «Det er klart eg kan», svarar han høgt og skyv stolen med seg sjølv oppå bort frå bordet slik at det mest sannsynleg blir nye skrapemerke i golvet.

Dei ber bordet ut på altanen. Eg mannar meg opp og spør om Randi kan setja seg ein annan stad, men det verkar ikkje som ho forstår kva eg seier. Eg gjentek spørsmålet, og til slutt reiser ho seg og spør etter toalettet. Eg skundar meg bort til bordet og fiksar duken og set på plass stolane og serviettane. Torbjørn og Trygve blir ståande på altanen og snakke saman. Klokka åtte kjem dei fyrste normale gjestane. Somme kjem åleine, andre saman med sin betre halvdel. Eg kjennar at skuldrene senkar seg, sjølv om det ikkje har gått heilt etter planen. Me har ein del varm mat som ikkje smakar like godt kald, og klokka nærmar seg halv ni, og enno er det tre gjestar som manglar. Har det kome noko i vegen? Er det så vanskeleg å komma på tida? Eg kan ringe og høyra, men det skal ikkje vera nødvendig. Dei kan ha teke feil av dagen. Me ventar litt til, men alle kjem ikkje, og no kan me ikkje vente lenger.

Eg klappar i hendene, og sjølv om Randi ikkje har kome attende frå toalettet, ber eg folk setja seg til bords.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.