Onkel Rune
Dei siste åra har han lagt seg til ein ny vane. Kvar einaste sundag klokka fem høyrer me bilen hans i oppkøyrselen.
Sist helg var det bursdag for bror min. Onkel Rune kom sist av alle. Ringde ikkje på, berre smatt inn slik han pleier, med sko på.
Kledd i den same dressjakka han alltid går i, med skjorta hengane utanpå buksa.
– Oi, har det alt byrja, sa han og lo mens han pressa seg ned i sofaen ved sida av meg og son min, Magnus.
– Eg skulle hatt med noko, men eg tenkte at du har jo alt i livet frå før, og kva skal ein eigentleg med noko som helst etter fylte 37, sa han til bror min.
Onkel Rune har visst mykje pengar. Det kan jo ha samanheng med at han aldri kjøper noko, verken til seg sjølv eller til andre, og at han knapt reiser andre stader enn til Biltema i nabokommunen. Ikkje har han delt livet med nokon heller. Ein sparer kanskje ein del på det.
Opp igjennom åra har onkel Rune jobba mange forskjellige stader, minst åtte–ti, kanskje fleire. Han har alltid blitt, som dei seier, nedbemanna. Eit par gonger har han slutta på dagen, i fullt sinne. Då er ikkje mor mi fornøgd. Ho er alltid bekymra for litleguten sin.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
