Nye songar
Frank Tønnesen skriv kvar veke om hendingar og tankar som fell han inn.
Favorittbandet mitt spelar i Noreg tre dagar på rad, i tre forskjellige byar. Eg har sjølvsagt billett til alle konsertane. Kona og ungane blir med på den fyrste, som er på ein festival, det er meldt fint vêr, så dette blir bra. I utgangspunktet er eg skeptisk til musikkfestivalar under open himmel som tek sikte på å samle mykje folk. Innandørs festivalar passar meg betre, der ein kan vere i ly for vêr og vind og kan hende ha eit eige sete og lett tilgang på skikkelege toalett.
Me er tidleg ute og set oss i graset og et noko festivalmat. Det er akkurat passe med folk, for min del treng det ikkje kome fleire. Etter kvart finn me ein plass i sola nærmare scenen, og eg informerer familien om at snart må dei klare seg utan meg ei stund.
Lenge før det er naudsynt, bevegar eg meg fram mot scenen og stiller meg nærmast der eg trur vokalisten kjem til å stå. Det er god plass, og eg støtter ryggen mot barrikaden føre scenen og kikkar utover festivalområdet.
Klokka nærmar seg halv fire, og nokre folk sviv rundt med ølglas i handa. Det verkar ikkje som dei er klare over kven som skal entre scenen om ein god halvtime. Eg ser til og med folk som er på veg ut av festivalområdet. Kor dum går det an å bli?
Ved sida av meg står ein gut, eg og han følger nøye med på ein kar som legg ut handdukar på scenen og stemmer instrumenta. Eg spør om han kjennar til bandet som skal spele. Det gjer han ikkje. Eigentleg skulle han ha sett ein heilt annan artist som måtte trekke seg frå festivalen. Det synest han var dumt, og eg synest det var dumt for hans skuld.
Altfor mange sit makelege på bakken, som om dei er på piknik, no er det rett før konserten byrjar, og eg synest alle saman burde retta seg opp.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
