Favorittbandet mitt spelar i Noreg tre dagar på rad, i tre forskjellige byar. Eg har sjølvsagt billett til alle konsertane. Kona og ungane blir med på den fyrste, som er på ein festival, det er meldt fint vêr, så dette blir bra. I utgangspunktet er eg skeptisk til musikkfestivalar under open himmel som tek sikte på å samle mykje folk. Innandørs festivalar passar meg betre, der ein kan vere i ly for vêr og vind og kan hende ha eit eige sete og lett tilgang på skikkelege toalett.

Me er tidleg ute og set oss i graset og et noko festivalmat. Det er akkurat passe med folk, for min del treng det ikkje kome fleire. Etter kvart finn me ein plass i sola nærmare scenen, og eg informerer familien om at snart må dei klare seg utan meg ei stund.

Lenge før det er naudsynt, bevegar eg meg fram mot scenen og stiller meg nærmast der eg trur vokalisten kjem til å stå. Det er god plass, og eg støtter ryggen mot barrikaden føre scenen og kikkar utover festivalområdet.

Klokka nærmar seg halv fire, og nokre folk sviv rundt med ølglas i handa. Det verkar ikkje som dei er klare over kven som skal entre scenen om ein god halvtime. Eg ser til og med folk som er på veg ut av festivalområdet. Kor dum går det an å bli?

Ved sida av meg står ein gut, eg og han følger nøye med på ein kar som legg ut handdukar på scenen og stemmer instrumenta. Eg spør om han kjennar til bandet som skal spele. Det gjer han ikkje. Eigentleg skulle han ha sett ein heilt annan artist som måtte trekke seg frå festivalen. Det synest han var dumt, og eg synest det var dumt for hans skuld.

Altfor mange sit makelege på bakken, som om dei er på piknik, no er det rett før konserten byrjar, og eg synest alle saman burde retta seg opp.

Så skjer det, Adrianne ruslar inn på scenen saman med resten av Big Thief. Det er lenge sidan eg har kjent ei slik glede. Musikken byrjar, og eg veit kva song det er etter fyrste akkorden. Det går an å ta på songane, songar frå tida me lever i no. «Love love love» frå den siste plata kjem tidleg og fungerer betre live enn eg hadde trudd, kvar setning skjer som ein kniv.

Det er uverkeleg at dei har kome frå Amerika og hit, berre ein kort køyretur frå der eg vaks opp.

Ein time seinare er det over, og eg blir ståande å kikke etter guten eg snakka med. Han forsvann for meg då konserten byrja, slik alt anna forsvann rundt meg. Eg ser han ikkje. Likte han songane? Kva likte han? Trommeslagaren? Bevegelsane til gitaristen? Kjolen til bassisten? Stemma til Adrianne?

Eg finn att familien, og dei er nøgde. Minstemann er litt lei, men han smiler, og det var ein song han likte godt. Ein som på norsk ville heitt «Brei dunkjevle», ein plante som veks i grunt ferskvatn. Songen er inspirert av barndommen til vokalisten og oldemora som byrja å spele elektrisk bass etter at ho fylte 80 år.

Dagen etter sjekkar eg avisa. Som forventa står det ingenting om konserten, ikkje eitt ord om ein einaste song. Berre ein serie med bilete av dei andre banda som spelte seinare på kvelden, men flest av folk som har kledd seg opp eller ut eller kva det er. Somme veivar med armane og gapar.

Det er mange grunnar til at eg ikkje likar festivalar. I morgon reisar eg vidare til Bergen, før eg set meg på toget til Oslo dagen etter. Sjansen kjem kan hende aldri att.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.