Helgelendingen Astrid Langjord (1885–1956) er typisk for sin generasjon. Ho fekk danninga si på Vefsn Folkehøgskole. Eit års skulegang var nok til eit norskdomsengasjement som varte heile livet. Langjord var formann i nemnda som granska gamal kledebunad på Helgeland. Det er mellom andre takk vere henne vi har den fine nordlandsbunaden. I 1949 var Langjord dessutan den fyrste kvinna som sat i styret i Noregs Mållag.

Langjord skreiv to diktsamlingar, «Flyg, mine fuglar» (1951) og «Ei lita jente gøymer seg» (1956). Diktet attmed er frå den fyrste boka. Ho skreiv òg prosatekstar for ulike målblad og var kjend for den modige feministiske røysta si.

Kvinna står òg sentralt i dette diktet. Dei to fyrste strofene er harmoniske, men løyndomsfulle. Jenta er som den mørke, vene skogen. Ordet brudelin varslar draum om giftemål. Den prinsen som «vågar» seg inn, vil vinne henne. Men siste strofa fører inn eit taktskifte. No er det bygdesnakket som fører ordet. Den vene guten i bygda må passe seg for henne, ho er «mørk og djup».

Vi får assosiasjonar til Arne Garborgs «Haugtussa» – diktverket om annleisjenta i ei lita bygd der konformiteten dominerer. Liksom i «Haugtussa» vågar «vakker-glunten» ikkje vera i lag med henne, han skal jo ikkje trø «utum ålmannsvegen». Den harde konformiteten i bygdesamfunnet blir uttrykt effektivt gjennom den siste, beint ut modernistiske verslina: «knivkvass press i buksa». Vi ser føre oss menn i urbane 1920-talsbusker.

Det er freistande å lesa diktet som eit sjølvportrett av ei kunstnarsjel. Langjord hadde sjølv ei dramatisk livssoge. Far hennar døydde ung. Ho, mora og systrene måtte flytte til ein annan gard for å livberge seg. Ho gifte seg 19 år gamal med den 20 år eldre onkelen som kom frå Amerika, der han hadde vore gullgravar. Det er med andre ord ei soge som er verd ein biografi.

Ronny Spaans