Eg ser den gamle kjeledressen som heldt meg varm på kalde dagar, og kjenner att handskrifta til mamma på lappen med vaskeinstruksane. Ein bitte liten dress som passa til ein liten gut, og minner meg om blaute vottar på tørkestativet av tre som klappa saman om ein ikkje sette det opp skikkeleg. Me hadde varmekablar i badegolvet og golvbelegg som var lett å halde reint. Etter som åra gjekk, dukka det opp brune flekkar på golvet. Heldigvis tok det aldri fyr, sjølv om enkelte område vart varmare enn andre.

Noko eg visste ikkje kunne vare evig, slutta brått, og sorga breia seg ut over alt. Eg skulle ikkje falle saman, men det gjekk ikkje. Det går ikkje an å forstå at mamma ikkje er her lenger.

Då eg såg ho for siste gongen på sjukehuset, var det som om det ikkje var nokon der. Berre ein merkeleg fred, eller tomleik, eller kva det var. Huda var så kald så kald, og det var ingenting å halde seg fast i, men ingenting var farleg lenger heller. Eg tok heisen ned frå intensivavdelinga, og det var som eg såg Gud i ei skodde framføre meg, utan å bli så mykje klokare.

Heile barndommen til meg og syskena mine er stua vekk på loftet heime. For å komme seg opp der må du dra ned ei luke i taket ved hjelp av ein rund trepinne med ein krok i enden. Fjørene som held luka oppe, lagar ein heilt spesiell lyd eg aldri kjem til å gløyme klangen av. Når luka opnar seg, må du passe deg så du ikkje får trappa i hovudet.

Oppe på loftet må ein vera forsiktig og berre trø på bjelkane. Viss ikkje kan det gå gale, og du risikerer at foten går tvers gjennom og stikk ut i stovetaket. Det er alt mogleg der oppe på høgaloftet, som me kallar det, handskrifta til mamma på esker med skulebøker og klede, namna til meg og syskena mine, gamle spel og permar og eg veit ikkje kva. Ho hadde ikkje hjarte til å kaste noko.

Det er ikkje sikkert eg klarar å klatre opp på loftet igjen. Eg veit heller ikkje kva alt som finst der, skal brukast til, så eg held meg helst i stova, eller på kjøkenet og blar litt i oppskriftsboka som er full av lappar. Pizza, brød, bollar, esser, kakemenn, nordlandslefser, sjokoladekake. Bokstavane til mamma med blå kulepenn eller blyant.

Eg fekk bursdagskort kvart år og litt pengar eg kunne bruke på kva eg ville. No blir det ikkje meir av det heller. Det er forbi, sjølv om eg ikkje veit heilt kva som er forbi. Mødrer kan ikkje berre forsvinne. Eg kikkar rundt meg og prøver å bli ferdig med ei forteljing slik at ei ny kan byrje. Alt ser jo normalt ut, så kvifor kan ikkje alt berre vere som det ein gong var når alt var godt? Mamma og pappa heime i huset.

Eg kjem til å sakne å ringe og spørje om ungane kan komme på overnattingsbesøk, slik at eg og kjærasten min kan gjere noko kjekt i lag. Eg kjem til å sakne å sitte rundt bordet og ete kanelbollar med mandelfyll. Det blir vanskeleg å ikkje kunne høyre mamma le av dumme ting eg seier.

Men eg kan ikkje gjere noko med det, og heldigvis finst alt dette i livet mitt. Det har hendt, og ingen kan ta det frå meg. Mamma finst, men er ikkje heime nett no. Kva ho har funne på denne gongen, anar eg ikkje, og eg skal prøva å la vere å spekulera for mykje på det.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.