Nobelprisen til Jon Fosse. For ei glede! For Fosse, Noreg, nynorsken, det norske språket i det heile og omdømet til norsk litteratur i verda. Og det skader ikkje at han er ein likande kar som møter alle med respekt.

Takk til Samlaget, forlaga hans i utlandet, teatera i Noreg og utlandet som har sett opp stykka hans, skodespelarar, omsetjarar, kritikarar og mange fleire som har medverka til å lyfta fram forfattarskapen hans.

Og takk til Dag og Tid som ikkje gav Fosse journaliststillinga han søkte på i 1983. Hadde han fått jobben, kunne han enda som bladfyk, og ein stor forfattarskap ville gått tapt.

Sjølv kan eg ikkje skryta av anna enn at eg har budd på same hybel som Fosse – hjå den venlege Arnlaug Hannaas i Bergen, dotter til målmannen og språkprofessoren Torleiv Hannaas. Sjølvsagt skulle den unge nynorske forfattarspiren Fosse bu på hybel hjå ei eldre kvinne med ein far som enda med ei boksamling på 12.000 band.

Det skal sterk rygg til å bera ein nobelpris. Ikkje minst når ein står midt i forfattarskapen. Det kan stogga opp, for skriving er krevjande. I Fosse-avisa som Dag og Tid gav ut i 2003, fortel han til Cecilie Seiness: «Når eg skriv, byrjar eg på ingenting, rå skaping. Når eg får det til, gjev det den største gleda. Når eg ikkje får det til, er det som å slita i mitt eige kjøt.»

Men det verkar som Fosse har gåva og føresetnadene til å klara det. Og som han fortel i boka Mysteriet i trua, har den katolske messa og bøna gjeve han «tryggleik til den stilla eg søkjer inst inne i meg sjølv, der inne, heilt a°leine. Der vi pa° eit vis alle ogsa° er saman»

Til lukke med Nobelprisen i litteratur, Jon Fosse!

Svein Gjerdåker