No vil han berre kvitte seg med alt, og sidan Aina ikkje vil ha hårtufsar flygane rundt inne, gjer dei det ute. Det har inga hensikt å vente lenger, det er berre å setje i gang.

Aina har sett klar ein kjøkenstol ute på altanen. Jonny røyker ferdig ein sigarett før han set seg ned. Det er mange månader sidan sist, og håret har vakse seg stort og tjukt. Det liknar verken det eine eller det andre. Han har prøvd seg med noko voks i, men det fungerer ikkje. Aina går inn på badet og hentar sauesaksa, som ho kallar maskinen. Maskinen stiller ho på tre millimeter.

Dei høyrer lyden av bilar som passerer nede på E39. Kan hende ser sjåførane Jonny i stolen, dei bryr seg ikkje. Slik har det alltid vore å bu ved ein veg. Dei som passerer, snur seg og ser huset til Aina og Jonny ein kort augneblink.

Av og til held dei på med noko utanfor. Bilane køyrer uansett vidare. Kan hende lurer dei på kva dei eigentleg såg, var det eit dyr som hoppa rundt der oppe? Bur det folk der?

Aina og Jonny ensar dei ikkje, ikkje før ein bil senkar farten og svingar av frå hovudvegen. Då kan det vere besøk eller nokon som har køyrt feil og må spørje etter vegen. Dei har ingen naboar, så noko er det.

Altanen er i bruk kvar dag, om morgonen står Jonny der med ein kaffikopp og strekker seg. Aina tassar ut barbeint i morgonkåpa og myser på gradestokken som heng på veggen.

Dei har ein grill i eit hjørne og blinkande julelys på rekkverket. Om kveldane når det er varmt nok, sit dei i kvar sin stol under halvtaket. Badekaret som stod i huset, som ein gong tilhøyrde besteforeldra til Aina, kom aldri lenger enn ut på altanen. Ein sjeldan gong tappar Aina i glovarmt vatn og legg seg naken oppi. Det er ikkje noko for Jonny.

Det kiler i nakken når Aina startar maskinen og byrjar å skrelle av hår. Ingen seier noko.

Nokre hårtustar blir tekne av vinden og flyg i retning badekaret eller opp i lufta, resten hamnar under stolen på terrasseborda.

Det er ikkje nokon spegel framfor Jonny, slik det gjerne er i ein frisørsalong. Han kan ikkje følgje med på kva Aina gjer. Berre kjenne nevane hennar og maskinen som går att og fram. Han sit og tek imot dei siste stripene av kveldsola, som held på å forsvinne bak fjellet. Han høyrer pusten til Aina og stolar på at ho veit kva ho held på med, det er uansett ingen veg tilbake. Kveldane kjem til å bli kaldare framover.

Aina har aldri sett noko særleg pris på tatoveringane som armane til Jonny er fulle av, og det er vel tvilsamt om ho nokon gong kjem til å gjere det.

Ho børstar vekk hår frå nakken med ein kost, og endå ei tatovering dukkar opp. Det kan ikkje vere tvil om at no blir det andre tider, med denne nye sveisen, eller utan sveis, får ein vel seie.

Det er ikkje godt å vite kva som kjem til å skje no. Kan hende må dei til byen og handle nye klede? Då kan det fort balle på seg. Éin ting er sikkert: Mange kjem ikkje til å kjenne att Jonny, dei kjem til å tru at det er eit anna menneske.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.