Liker å skrive tankebøker

Det er så ein anar ein viss kultur- eller sivilisasjonskritikk i boka. Men forfattaren vil ikkje ta så hardt i. At romanen inneheld «ein slags samfunnskritikk», kan ho forsiktig vere med på. Men ho veit ikkje om ho tør påstå så mykje om det.

I boka møter vi 40 år gamle Liv Indrebø, som har vendt attende til telemarksbygda ho kom frå. Der har ho fått jobb som museumsvert, ho er sambuar med fysioterapeuten i bygda, men har også kjøpt seg eit forfalle gardsbruk som ho drøymer om å gjere det buande i. Helst gjennom eigen arbeidsinnsats. Men fram til siste side er det meir draum enn realitet.

– Liv klør i fingrane etter å ta ting i bruk, også slikt som er freda og finst på museet der ho er tilsett. Ho vil endre og fornye og ser ikkje alltid kva som må få vere som det er. Ho er oppteken av å klare seg sjølv, det er eit poeng for henne å ikkje be om hjelp til dei praktiske utfordringane på småbruket.

Den 38 år gamle forfattaren med det uvanlege namnet forklarar at «rorge» visstnok skal tyde «slette med store, hole strå». Bureisar-bestefar hennar tok etternamnet då han bygde seg ein gard på staden som bar namnet. Når vi først er inne på uvanlege namn: For fem år sidan gjorde Rorgemoen ende på bylivet i Bergen og flytta heim att til Telemark, til Lårdal i Tokke kommune og eit småbruk som heiter Tvigyva. Om tydinga av det namnet finst det to teoriar – at det ryk frå to piper, eller at det blæs frå to kantar. Blåse gjer det, men berre frå éin kant om gongen, har forfattaren røynt.

– Eg sakna livet på bygda, sakna også å kunne gjere ting med hendene, nett som hovudpersonen min. Sambuaren min flytte med, det var litt tryggare når vi var to.

– Det går fem–seks år mellom kvar gong du gir ut bok?

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare