Kvifor nyttar Astrid Tollefsen (1897–1973) både det engelske ordet aftermath (etterdønning, etterverknad), det franske utttrykket Seconde herbe (det andre graset, engstubb, håslått) og det norske ordet hå (gras som veks opp etter slåttonna, etterslått) i nærast ei og same tyding? Er dette dårleg poesi, er det «smør på flesk», eller eit teikn på lyrisk språknaud?

Neppe; i staden kan me sjå det som eit medvete poetisk verkemiddel. Tollefsen har med rette vore kalla lyrisk modernist. Ikkje av di ho skriv dikt i frie former, men snarare ved at ho ikkje synest å tru på nokon ubrigdeleg eller absolutt samanheng mellom ordet og tingen, mellom språket og ei gåtefull meining i eller bak den synlege verda. Med det fleirspråklege ordvalet ovanfor strekar ho under at ho er på leiting etter noko som det eigentleg ikkje er mogeleg å gripa, forstå eller skriva fyllestgjerande om.

Livsovringane i seinsumarlandskapet vert ikkje berre skildra for å avgjera korleis dei ser ut, for å koma fram til om dei i seg sjølve tyder noko, eller kvifor dei vekkjer ei viss stemning hjå lyrikaren. I staden lèt ho bølgjene, stranda og graset berre vera – utan at det er mogeleg å slå fast om den meininga ho finn, eller dei kjenslene det vekkjer, er dei rette. Den einaste oppgåva ho har som diktar, er med andre ord berre å sjå, og å tru på det ho ser. Heller ikkje landskapet har i seg sjølv noko svar på kva meining det ber i seg, for det er språklaust. Når Tollefsen lèt diktet enda med spørsmålet «Hva skal gresset med ord?», peikar ho på ny mot det fåfengde i å villa gripa noko som språket aldri kan fengsla. På dette viset ber diktet bod om ei form for framandkjensle. Kanskje er det ikkje utan grunn at Tollefsen har vore samanlikna med modernisten Sigbjørn Obstfelder.

Vigdis Ystad