Eg låg under dyna og hadde akkurat byrja å få varmen i meg då tankane kom: Skrudde eg av lysa? Sette eg gryta med resten av tomatsuppa inn i kjøleskapet? Bles eg ut stearinlysa på bordet? Låste eg ytterdøra? Eg gjorde vel det, men eg måtte stå opp igjen for å sjekke.

Eg opna dyna og sleppte ut varmen, reiste meg frå senga i berre underbuksa og gjekk barbeint over golvet og opna døra ut til gangen, lista meg vidare ned trappa og inn i ei mørk stove. Det brann så vidt i omnen, medan julestjerna hang i vindauget og skein for seg sjølv. Eg tende lyset i kjøkkenet og såg at gryta med tomatsuppe ikkje stod på benken. Det var det eg visste.

Men trur du ikkje at nokon hadde gløymt å late att kjøleskapsdøra, mest truleg ein av ungane. Uansett var det for seint på kvelden til å lage noko nummer av det.

Eg har høyrt om folk som kjem heim i fylla og lagar seg mat, og rotar og vasar og gløymer alt mogleg før dei til slutt sovnar ein tilfeldig stad. Slikt skjer ikkje her i huset, så det var nok berre ein glipp. Men det skulle teke seg ut om kjøleskapet hadde blitt ståande ope i heile natt.

Lunken mjølk til frukost er ikkje noko å trakte etter. Eg anar ikkje kor fort mat kan bli bederva, men du veit aldri. Kan hende held det med éi natt. Eg kjende at kroppen ville attende til soverommet og senga, slik at det blei nokre timar på øyra før klokka ringde.

I mange år arbeidde eg saman med ein som fortalde at han hadde store problem med å stille vekkarklokka om kveldane fordi han var så trøytt. Eg syntest det var ein rar ting å seie.

– Du må legge deg tidlegare, då, slik at du er i stand til å treffe dei rette knappane på vekkarklokka, sa eg til han.

Han var einig, og dei andre rundt bordet lo. Eg var nøgd med den kvikke kommentaren og heldt meg litt i bakgrunnen resten av matpausen. Dagen etter lurte eg på korleis det hadde gått, om han hadde lagt seg tidlegare og klart å stille vekkarklokka, men eg spurde ikkje. Han sa heller ingenting og såg verken meir eller mindre utsoven ut enn vanleg. Kan hende syntest han eg var dum som blanda meg bort i kor tid han burde legge seg.

Mykje av det me snakka om i matpausane, blei berre snakka om den eine gongen, før det forsvann ut av tida.

Eg sløkte lyset på kjøkenet og stod ei stund og stirte ut i hagen. Månen skein, og ein mjølkekartong med feitt hadde velta på dekksteinane utanfor altandøra. Antakeleg var det katten til naboane som hadde kjent lukta og blitt nysgjerrig. Eg orka ikkje begynne å styre med det no, sjølv om det var eg som hadde sett mjølkekartongen der.

Eg gjekk ut i gangen, ytterdøra var låst, men eg låste opp og låste att ein gong til berre for å vere heilt sikker. Så prøvde eg å opne døra, men det gjekk ikkje, for no var ho låst.

Av og til er det berre så vidt eg får av meg kleda og tumla meg i seng før eg sloknar. Men somme kveldar ligg eg vaken med tankane. Har eg hugsa det eg må hugse? Og kva er det eg må hugse? Utruleg nok sovnar eg til slutt.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.