Me kjem heim frå ferie, og alt me ikkje rydda inn før me drog, står enno ute. Trillebåra, fotballane, vasskanna, vedkløyvaren, grasklipparen og syklane. Eg vel å sjå stort på det. Kvifor skulle ikkje desse tinga få stå ute litt i fred og kjenne på vinden og vêret?

Ferien var fin, men eg veit inst inne at me aldri kjem til å reise på ein liknande tur nokon gong. Ikkje saman med den familien i alle fall. Dei skulle gjere noko heile tida, planleggje neste dag før dagen var ferdig, og styre på i eit tempo me ikkje klarte henge med i. Det heldt på å skjere seg fleire gonger.

Me kjem heim frå ferie og lengtar ingen stad, og med det same me trør inn døra, fyllest gangen opp av koffertar og baggar. På kjøkenbenken står ein halvfull mjølkekartong, og det ligg ein knallhard skalk i brødboksen. Ingen tek på seg skulda, og no kan me angre på at me ikkje kjøpte eit brød på bensinstasjonen. Eg pakkar ut skitne og reine klede, mest T-skjorter, sokkar og underbukser, men blir usikker på kva som er kva. Nokon har nemleg lagt saman alle kleda, og slik skal det ikkje vere. Skitne klede skal krøllast saman, korleis skal ein elles sjå forskjell?

Siv Jorunn, som skulle passe huset, har lagt posten i ein haug på golvet i gangen. Det freistar ikkje å sortere post no, og eg kan ikkje hugse at eg bad ho leggje posten på golvet. Eg går bort til vindauget ut mot hagen og stikk fingeren i molda til eit par potteplantar som ser ut til å ha teke kvelden. Dei er ikkje tørre, så Siv Jorunn må ha drukna dei, eller gløymt dei vekk og fylt på vatn for fyrste gong i går kveld, slik at det skulle sjå ut som dei har blitt vatna. Eg trudde ho hadde greie på blomar, slik som mora, som ho liknar på ein prikk. Same frisyren og det heile. Det er ikkje alltid så lett å forstå seg på Siv Jorunn.

Naboane er ikkje heime, i alle fall viser dei seg ikkje. Kan hende har dei drege på ferie mens me var borte, det er typisk i så fall. Eller kan det vere at dei rett og slett ikkje bryr seg om at me har kome trygt heim? Er dei ikkje glade for å sjå at me er like heile? Held dei berre på med sitt bak gardinet som om ingenting har hendt?

Det går nok ikkje mange dagane før me er i gang med å klage på alt som er feil med denne staden, på kor kaldt og surt det er her. Kor lite det er å gjere, og kor inneslutta folk er.

Men no er me trøytte og orkar ikkje så mykje meir. Dagen er snart slutt, så det blir ikkje tid til å springe rundt og dele alle inntrykka. Me er heime frå ferie, og dei neste dagane skal alle me treffer på, få høyre kor fantastisk turen har vore. Livet byrjar på nytt, slik det har gjort så mange gonger før. Me går frå rom til rom, og det er noko kjent alle stader.

På fjelltoppane og åsane rundt oss svaiar trea i vinden, og ein flokk fuglar veks seg større og har alt byrja å førebu seg på den lange reisa dei skal ut på. Eg tenkjer på om det er nokon andre me kan spørje om å passe huset neste gong me skal på ferie, ho kan ikkje vere det einaste alternativet, det kan ikkje vere slik at me må vere avhengige av Siv Jorunn.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.