Ein familie som føler at dei må finne på noko, køyrer i to timar og kjem til ein bensinstasjon. Mor småspring etter to ungar inn i butikken, der det er fullt av folk og vanskeleg å samle tankane. Far somlar og kjem etter kvart. Det luktar bensinstasjonsbutikk lang veg, og mellom reolane står ei rekkje med folk og ventar på ei ung jente som vaskar toalettet. Ho kryssar av på ei liste som heng på veggen, og skriv under med namnet sitt, så fjernar ho vogna med alle vasketinga og slepper dei trengande til.

Så kjem far. «Her var det svalt og godt», seier han,

«Du å du for eit utval! Godt lys er det òg her inne.»

Far snakkar til alle, og han har rett, hyllene med snop er lette å få auge på. Det same er ladarane, handsfree-proppane, kaffimaskinen, wunderbaumane og ei lang rekkje med kjøleskåp fulle av drikkevarer. Om ein ikkje har bestemt seg på førehand, er det fare for å gjere dumme val og kjøpe med seg altfor mykje. Far spør om mor kan bestille ein hamburgar til han, utan dressing. Så forsvinn han på toalettet. Golvet er enno fuktig etter jenta som vaska, og jorda mellom rillene under skoa løyser seg opp. Utanfor toalettet står ein felles vask, det sprutar alle stader når far vaskar nevane, og endå meir vatn renn ned på golvet.

Ved sida av papirhaldaren, som er tom, heng ein annan boks med eit tøystykke i ei slags løkke. Far tek sjansen og byrjar å tørke seg. I det same går det opp for han at tøystykket nyleg har vore i bruk, og no ser han at det er ein slags rull, er det ikkje? Far forstår ingenting. Han tek tak og dreg, og den blaute delen forsvinn inn i boksen. Han dreg tre, fire gonger til for å vere på den sikre sida, og for å sjekke om den blaute delen kjem ut att. Det gjer han ikkje, og til slutt kilar tøybeten seg og vil ingen vegar.

Far vaskar nevane på nytt og oppdagar at det finst ein slik maskin som blæs nevane tørre, han held nevane under, men ingenting skjer, så viftar han med nevane på forskjellige stader, men framleis skjer det ingenting. Først når han rører boksen, tek maskinen til å blåse, men stoppar igjen med ein gong, og no kjem det andre folk og vil vaske seg. Far trekkjer seg unna, han ristar nevane, tørkar seg på buksa og går roleg ut.

Jentene bak disken ventar tolmodig på folk som somlar og ikkje klarer å bestemme seg sjølv om køen bak dei veks. Nokon har bestilt ein hamburgar utan dressing, og sjølv om det ikkje er uvanleg, gløymer den eine jenta seg vekk og tek på dressing likevel, slik at ho må kaste hamburgarbrødet og finne eit nytt. Det gjer ingenting. Ho berre smiler og jobbar på, med mange ting samstundes, og den eine etter den andre kjem nøgde ut frå butikken.

Humøret til far stig når han ser at mor og ungane sit klare med hamburgaren hans på benken utanfor, han set seg i lag med dei.

I ein sandkasse står ein liten gul gravemaskin, men det er ingen av ungane som vil grave. For berre nokre år sidan var alt annleis, då kunne dei ikkje få nok av gule gravemaskinar eller bilar ein kunne putte pengar på slik at dei blei levande.

Andre familiar dreg vidare i bilane sine, ut i verda, på ferie, til det store utlandet. Far og mor og ungane vil komme seg heim før det blir mørkt, dei køyrer tilbake same vegen for å halde fram der dei slapp.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.