Eg vaknar og kjenner meg klokare enn vanleg, klokare enn då eg la meg i går kveld. Eg stiller meg opp føre spegelen på badet for å sjå om det lyser lang veg at eg er ei klokare utgåve av meg sjølv. I spegelen ser eg lik ut som dagen før, kan hende litt trøyttare, berre.

Ingen kjem til å merke noko, ikkje med ein gong, i alle fall, men så vil ryktet om at eg har vakna opp mykje klokare enn då eg la meg, spreie seg rundt i heile byen, og snart vil det strøyme på med tilbod frå alle kantar av landet, og antakeleg frå utlandet òg.

På veg til arbeid fablar eg om større oppgåver, og om at eg no kan hanskast med kva det skal vere. Men til dess skal eg late som ingenting, snakke med folk som vanleg og vere høfleg. Kan hende søv eg av meg denne klokskapen og blir til den eg var igjen, i morgon.

Det motsette skjer, dagen etter vaknar eg enda klokare enn dagen før. Men no blir det vanskeleg, og på jobben klarer eg ikkje styre meg. Eg seier dumme ting høgt og går til angrep på ein av dei eldste på verkstaden. Han er så treg, og det har irritert meg i mange år korleis han gjer ting. Eg skrik: «No må du få opp farten og gjere det skikkeleg!»

«Sjå her», seier eg og skubbar han vekk og tek over maskinen han står med. På eit blunk er eg ferdig med noko han bruker halve dagen på.

Slik går eg frå den eine til den andre og iretteset og forklarer korleis ting skal gjerast. «Kvifor sluttar du ikkje?», seier eg til Bernt. «Eg har ikkje høyrt anna enn klaging frå deg heilt sidan eg byrja her.»

På slutten av dagen blir eg kalla inn på kontoret til sjefen. Han seier at dette kan eg ikkje halde fram med, og legg ut om korleis han vil ha det på denne arbeidsplassen. Eg lèt som eg er einig, nikkar og seier at eg forstår godt kva han snakkar om.

Dagen etter set eg olbogen i magen på ein som plystrar på gamle melodiar medan han arbeider. «Høyr», seier eg til dei andre, «no blir det arbeidsro her. Endeleg!» Eg buser inn på eit kontor og tek blyanten frå ei som sit og skriv, knekker han i to og krøllar saman arket ho skriv på. Eg delegerer bort fleire av mine eigne arbeidsoppgåver og klagar på at eg har så mykje å gjere. På alle slags finurlege måtar greier eg å seie frå meg meir og meir ansvar.

Etter lunsj er det møte, og eg tek på meg oppgåva å oppsummera kva me blei einige om på sist møte. Eg finn ein plass til høgre lang framme, men då sjefen skal halde sin del, verkar ikkje prosjektoren. Eg sprett opp att og fiklar med leidningar og trykker på knappar for å få gang på han. Når alt endeleg verkar, og sjefen er i gang att, finn eg plassen min og sit og kviskrar små stikkarar og kjappe kommentarar til sidemannen.

Eg skrur ikkje av lyden på telefonen, det tikkar inn meldingar, og eit par gonger tek eg telefonen og byrjar å snakke høgt mens eg går ut på gangen og snakkar vidare.

Eg spør og grev, og når tida er inne for å runde av, fyrer eg laus eit par spørsmål til, slik at møtet dreg ut enda lenger.

Etter at me har brukt enda litt meir tid på å finne dato til nytt møte, går folk tilbake til arbeidet. Eg vel å avslutte dagen og går heim ein halvtime før tida. Om kvelden sovnar eg som ein stein nokre timar tidlegare enn vanleg, og snart er det morgon.

Frank Tønnesen

Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.