Klokare
Frank Tønnesen skriv om hendingar og tankar som fell han inn.
Eg vaknar og kjenner meg klokare enn vanleg, klokare enn då eg la meg i går kveld. Eg stiller meg opp føre spegelen på badet for å sjå om det lyser lang veg at eg er ei klokare utgåve av meg sjølv. I spegelen ser eg lik ut som dagen før, kan hende litt trøyttare, berre.
Ingen kjem til å merke noko, ikkje med ein gong, i alle fall, men så vil ryktet om at eg har vakna opp mykje klokare enn då eg la meg, spreie seg rundt i heile byen, og snart vil det strøyme på med tilbod frå alle kantar av landet, og antakeleg frå utlandet òg.
På veg til arbeid fablar eg om større oppgåver, og om at eg no kan hanskast med kva det skal vere. Men til dess skal eg late som ingenting, snakke med folk som vanleg og vere høfleg. Kan hende søv eg av meg denne klokskapen og blir til den eg var igjen, i morgon.
Det motsette skjer, dagen etter vaknar eg enda klokare enn dagen før. Men no blir det vanskeleg, og på jobben klarer eg ikkje styre meg. Eg seier dumme ting høgt og går til angrep på ein av dei eldste på verkstaden. Han er så treg, og det har irritert meg i mange år korleis han gjer ting. Eg skrik: «No må du få opp farten og gjere det skikkeleg!»
«Sjå her», seier eg og skubbar han vekk og tek over maskinen han står med. På eit blunk er eg ferdig med noko han bruker halve dagen på.
Slik går eg frå den eine til den andre og iretteset og forklarer korleis ting skal gjerast. «Kvifor sluttar du ikkje?», seier eg til Bernt. «Eg har ikkje høyrt anna enn klaging frå deg heilt sidan eg byrja her.»
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
