Takrenna

Takrenna fløymer over når regnbøyene blir for kraftige. Eg må komme meg opp og sjekke. Naboen har sagt eg berre må låne stigen hans som heng bak garasjen. Det er jo snilt, sjølv om han er smal og lealaus, heile stigen. Merkeleg at han ikkje kjøper seg ny.

Viss du ser bort frå skjorene som leitar etter reir og fugleungar dei kan knerte, eller tek små pausar på mønet, er det lenge sidan det har vore folk på taket. Siste mann var vel feiaren, men han sa ikkje noko om at me burde reinske takrenna. Det er ein yngre kar som eg ikkje veit kven er. Han har overteke etter gamlefeiaren, som alltid gjekk rett inn på dei skitne støvlane når han skulle ned i kjellaren og sjekke om det var mykje oske.

Bilen til naboen er vekke, han er ute og fartar som vanleg. Får stole på at det stemmer at eg berre kan gå og ta stigen.

Eg set stigen opp på framsida av huset. Han står skeivt. Det eine beinet er kortare enn det andre, eg legg ein plankebete under og tek eit trinn om gongen. Eg er ikkje så glad i høgder og kikkar inn i veggen og litt opp, stoppar halvvegs og sjekkar at han verkeleg står støtt nok. Når eg kjem opp til takrenna, må eg hente meg inn igjen. Det går betre enn venta. Etter ei stund er eg van med høgda og byrjar å fjerne mose og gamalt lauv med nevane og ein liten hagespade.

Det er ei utruleg utsikt. Eg kan sjå heilt til havet, og kjenner meg like høgt oppe som fjella. Det ser ut til å vere flatt hav, ikkje ei bølgje. Vegen frå sentrum og hit deler eit jorde i to og svingar heilt bort til skogkanten, så fylgjer han elva det siste stykket.

Naboen kjem køyrande. Blir eg oppdaga, kjem han til å stå under stigen og mase, men det er for seint å gøyme seg. Eg sluttar å arbeide og held meg i ro, bøyer meg litt ned. Han parkerer og kjem småspringande ut av garasjen. Heldigvis kikkar han ikkje opp, berre fortset inn i huset.

Frå ein annan sommar, ei anna tid, finn eg ein falma badmintonball. På oppsida av pipa ser eg ein frisbee, det er for høgt å klatre opp dit. Leivningane etter ein fugl ligg og tettar nedløpet. Eg løfter han opp og lurer på kva som har hendt. Det er ein svarttrost som har byrja å gå i oppløysing. Eg går ned eit par gonger og flytter stigen, det er ikkje så mykje arbeid som eg frykta. Etterpå hengjer eg han på plass bak garasjen.

Naboen held på med noko i kjøkenet. Eg går og ringjer på. Han opnar med ein gong, skulle tru han stod klar.

– Eg lånte stigen, men no heng han på plass, seier eg.

– Har reinska takrenna.

Eg tek fram handa eg har på ryggen, og held den daude svarttrosten opp føre nasen hans.

Naboen ler, slik han pleier å gjere, i tide og utide, som om alt berre er tull og tøys. Kanskje har han aldri sett ein død fugl, kanskje finst det ein nyare stige som eg ikkje veit om. Uansett er det tåpeleg å le heile tida.

– Fuglen låg og tetta nedløpsrøyret, ikkje rart det fløymde over, seier eg.

Men det er ikkje vits i å seie noko. Han står berre og ler, og eg forstår ikkje kva som er så morosamt.

Frank Tønnesen