Så har det vore Amanda-utdeling i Haugesund. Og Leon Bashir har vist fingeren frå scenekanten. «Fuck off», skal han òg ha ropt der oppe frå. Kven har ikkje drøymt om å gjere det, er kan hende ein naturleg tanke når ein les sånt. Ta avstand frå alt og alle. Seie takk, men nei takk: Du har ikkje hjelpt meg før, så eg treng ikkje hjelpa di no.

– Men slike kjensler blæs over, seier eg til Leon, under den store, litt skumle brua i Haugesund sentrum, som ligg over det fine, rolege vatnet, verda er sånn: litt slik og litt slik. Tar frå deg noko for å gi deg noko anna.

– Du har ikkje høyrt om å telje til ti?

– Men kva gjer du når du kjem til tusen, svarar Leon.

– Så kva vil du ha for å bli glad, då?

– Kva eg vil ha? Eg vil bare ha ein fair sjanse, som alle andre. Litt stønad og god tru. Og gjerne ein Amanda eller to.

– Du blei jo nominert, seier eg, for Gjengangere. Er det ikkje stas å bli nominert?

Leon fyrer seg opp heller enn å svare. Det ser litt regissert ut. Stilig, men regissert.

– Åkei, men Hemingway..., byrjar eg og lar Leon himle med augo før eg held fram:

– Hemingway sa ein gong : «I’ve been writing for twenty years and never won a prize. I’ve gotten along all right.»

– Og kva veit han om norsk film? Kva veit du? Du lagar ikkje ein film med penn og papir, seier Leon.

– Kan hende, seier eg, men kritikken din av Iram Haqs Hva vil folk si?, som vann fleire Amanda-prisar, om kor feigt det er å premiere ein slik film fordi vi har sett andre filmar om det same tidlegare, det er slapp kritikk.

– Er det?

– Ja, det er det. Å vere filmskapar er ikkje synonymt med førstemann uti. Det er ikkje ein veldig original kritikk å ville at alt skal vere originalt heile tida. Original er ikkje den einaste kvaliteten i kunsten.

– Det er heller ikkje veldig originalt med nærlesing og dekonstruksjon, seier Leon. – Jacques Derrida døydde for 14 år sidan.

– Som om anti-intellektualisering er meir originalt, seier eg.

– Som om eit retorisk spørsmål på eit retorisk spørsmål er meir originalt, seier Leon.

– Som om outsiderrolla er det, seier eg.

Så blir vi stille. Trafikken summar så vidt høgt der oppe. Vatnet pustar så vidt der nede.

– Det er ikkje ein gong noko originalt i å vere levande, seier eg med eit sukk. – Det har funnest menneske så lenge det har funnest menneske. Er det ikkje kunsten si oppgåve å bere også det?

Leon viftar bort det eg seier.

– For meg er opplevinga av å vere ein levande høgst original, seier han.

Og det har han sjølvsagt heilt rett i.

Nils-Øivind
Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.