Vi sit ute, Per og eg, under ein alvorleg varm himmel, på ein liten benk under eit tre, bjørk, ser det ut som, som sjølvsagt minner meg om Noreg og nasjonaldagen og bunad og alt det der, det må eg seie til Per, og ser på folka som fyk forbi, og eg tenkjer som eg ofte tenkjer når eg ser på folk, på «folket», som Per seier at partiet hans speglar.

– Korleis kan du seie det, spør eg, – når det finst to andre parti som er større enn ditt? Kven stemmer på dei om ikkje det same folket som partiet ditt speglar? Eg skjønar ikkje det.

– Nei, seier Per. – Men du stemmer heller ikkje på Frp, eller?

Eg ristar på hovudet, ikkje sidan ein våt fest på Ios.

– Men kva vil det seie? At eg ikkje er ein del av folket? At eg ikkje lèt meg spegle? Veit du kven som ikkje lèt seg spegle, Per? Vampyrar. Er eg ein vampyr?

Eg ser at Per har eit godt svar på lager her, og stoppar han:

– Ikkje svar.

Og Per løftar hendene i ein gest.

– Men tenk at du tok med jobbtelefonen til hjartet av Midtausten, seier eg.

– Ja, seier han. – Ja, det var dumt, det var ein tabbe, eg tek lærdom av den.

– Å, ja? Lærdom? Seier du det?

Før eg spør han kor lenge eit menneske skal få kome unna med å seie nett det, at det tek lærdom.

– Du er jo ikkje nokon ungfole lenger, Per, og ein må vel ha litt tid att i livet der denne lærdomen kjem til syne, synest du ikkje? Noko seier meg at du heller ikkje er heilt ferdig med læretida di.

– Kven er vel det? seier Per.

– Nei, du kan så seie.

– Og du er ikkje nokon ungfole sjølv, seier Per.

– På ingen måte, seier eg, – og eg tek lærdom av det, kvar einaste dag.

Så ler me litt. Og ser opp på den altfor varme sola. Herregud, ho er så varm. Kva er det ho vil, eigentleg? Og kvar kom ho frå?

– Nei, seier eg så og legg handa på mitt eige kne.

– Lærdom, du. Hadde du vore rundt dei 30, så hadde kan hende det vore meir truverdig, men for middelaldrande, snart gamle, kvite menn i maktposisjon? Eg veit ikkje. Eg trur ikkje ny lærdom er det viktigaste kosttilskotet lenger. Men kva vil du ha for å bli glad? Forutan spontanferie med dama, sjølvsagt.

– Eg treng ikkje meir enn det eg har, seier Per. – Eg er særs glad, både i verda og folka eg har rundt meg. Så lenge dei folka ikkje er «ivrige journalister», sjølvsagt.

– Joda, joda, ikkje ver så hårsår no.

– Forresten, seier eg så, – eg var nett i Paris, for berre nokre dagar sidan, og kom, på ein tur på gravlunden på Montmartre, over ei grav for familien Privat. Visste du at det var eit etternamn i Frankrike? Familien PRIVAT stod det i store bokstavar på støtta. Eg måtte tenkje litt på deg då, Per. Klarte ikkje la vere.

Nils-
Øivind Haagensen

Nils-
Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.