Kva vil du ha for å bli glad?
Fiktivt
Eit tenkt intervju med Jens M. Johansson
Fiktivt
Eit tenkt intervju med Jens M. Johansson
Eg treffer forfattar, featurejournalist og svenske i eksil Jens M. Johansson på Kaffebrenneriet på Torshov, der alle dei unge mennene på jobb er frå Sverige og merkbart raude i ansiktet. Det er dagen etter åttandedelsen mot Sveits, der det blei 1–0 og avansement for søta bror, kaffibartenderane er to store smil, og det kjennest litt unødvendig å spørje den minst like blide Jenseguten, men spørje gjer eg.
– Så kva vil du ha for å bli glad, Jens?
– Kvartfinale, semifinale, finale, seier Jens.
Dei er ikkje kjende for å vere småsnuta, naboane i aust.
– Men det blir tre ting, seier eg, det går ikkje.
– Men går ikkje sluttspelet i Russland, spør Jens retorisk.
– Er ikkje Russland heimlandet til matrjosjkaen?
Den hole dokka, veit du, som du alltid finn ei ny inni. Bestemor mi hadde ei, det var magisk då vi var små born.
– Små born, kursiverer eg.
– Vi er alle små born når det er VM, seier Jens.
– Eg las den fine saka di i DN, seier eg. – Om Sverige som verdas 19. beste lag.
– Å, takk, seier Jens.
Alltid så hyggeleg, den fyren.
– Og lurte mest på kor tilfeldig det er at mange av spelarane du trekker fram, Thomas Sjöberg og Andreas Granqvist, er tynne i håret.
Jens ler hjarteleg og drar handa gjennom sin eigen ikkje-eksisterande lugg og seier:
– Eg skjønar at fleire år i analyse ikkje var bortkasta for deg.
Så ler vi begge.
Før eg seier noko anna:
– Du skriv ordentlig nostalgisk om svensk fotball og familie i artikkelen din, om bestefar som målmann på Malmö og så vidare. Og det er jo ikkje uvanleg at dei som skriv om fotball, fort blir nostalgiske og drar lange liner. Samstundes som trenarar og spelarar alle er opptatt av det ein kan kalle spelets mindfulness: éin kamp av gongen, statistikk betyr ingenting, og laget er aldri betre enn neste motstandar. Det blir ein liten kollisjon?
Jens nikkar:
– Kanskje ein skal sjå på det sånn: at forfattaren er historieforteljaren og fotballaget historieberaren. Og kan hende er det difor dei to går så godt i lag.
– Kvarten blir mot England, seier eg så. – Eg veit kor glad du er i engelsk fotball, Jens. Skapar det lojalitetsvanskar?
– Aldri! Sverige er mitt lag.
– Mot Noreg også?
– Pass.
Nils-Øivind Haagensen
Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Eg treffer forfattar, featurejournalist og svenske i eksil Jens M. Johansson på Kaffebrenneriet på Torshov, der alle dei unge mennene på jobb er frå Sverige og merkbart raude i ansiktet. Det er dagen etter åttandedelsen mot Sveits, der det blei 1–0 og avansement for søta bror, kaffibartenderane er to store smil, og det kjennest litt unødvendig å spørje den minst like blide Jenseguten, men spørje gjer eg.
– Så kva vil du ha for å bli glad, Jens?
– Kvartfinale, semifinale, finale, seier Jens.
Dei er ikkje kjende for å vere småsnuta, naboane i aust.
– Men det blir tre ting, seier eg, det går ikkje.
– Men går ikkje sluttspelet i Russland, spør Jens retorisk.
– Er ikkje Russland heimlandet til matrjosjkaen?
Den hole dokka, veit du, som du alltid finn ei ny inni. Bestemor mi hadde ei, det var magisk då vi var små born.
– Små born, kursiverer eg.
– Vi er alle små born når det er VM, seier Jens.
– Eg las den fine saka di i DN, seier eg. – Om Sverige som verdas 19. beste lag.
– Å, takk, seier Jens.
Alltid så hyggeleg, den fyren.
– Og lurte mest på kor tilfeldig det er at mange av spelarane du trekker fram, Thomas Sjöberg og Andreas Granqvist, er tynne i håret.
Jens ler hjarteleg og drar handa gjennom sin eigen ikkje-eksisterande lugg og seier:
– Eg skjønar at fleire år i analyse ikkje var bortkasta for deg.
Så ler vi begge.
Før eg seier noko anna:
– Du skriv ordentlig nostalgisk om svensk fotball og familie i artikkelen din, om bestefar som målmann på Malmö og så vidare. Og det er jo ikkje uvanleg at dei som skriv om fotball, fort blir nostalgiske og drar lange liner. Samstundes som trenarar og spelarar alle er opptatt av det ein kan kalle spelets mindfulness: éin kamp av gongen, statistikk betyr ingenting, og laget er aldri betre enn neste motstandar. Det blir ein liten kollisjon?
Jens nikkar:
– Kanskje ein skal sjå på det sånn: at forfattaren er historieforteljaren og fotballaget historieberaren. Og kan hende er det difor dei to går så godt i lag.
– Kvarten blir mot England, seier eg så. – Eg veit kor glad du er i engelsk fotball, Jens. Skapar det lojalitetsvanskar?
– Aldri! Sverige er mitt lag.
– Mot Noreg også?
– Pass.
Nils-Øivind Haagensen
Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.
Fleire artiklar
Eit hus i Ål kommune vart teke av jordskred under ekstremvêret "Hans" i august i fjor.
Foto: Frederik Ringnes / NTB
Husforsikring i hardt vêr
Kan klimaendringane føre til at også norske heimar blir umoglege å forsikre?
Folkerørsla for lokalsjukehusa demonstrerer mot helseføretakmodellen utanfor Stortinget i 2017.
Foto: Håkon Mosvold Larsen / NTB
Vestre må avslutte konflikter og beklage
«Svært mange av de 300.000 som jobber i Helse-
vesenet, merker daglig følgene av Helseforetaks-
modellen som nå videreføres av Ap og Sp.»
Teikning: May Linn Clement
Tid for realitetsorientering
Valet av Donald Trump til president er ikkje noka tilfeldig ulukke, men ei fylgje av dårleg politisk handverk gjennom lang tid.
Ruslan Gorovij sender pengane han tener som artist, heim til Kyiv, der vener kjøper vedlass til ukrainarar som treng varme i vinter.
Foto: Ukrainian online sales
Eit nytt lovframlegg som legg opp til at det skal bli straffbart å selje ulovleg hogd skog, vil ikkje minst råke folk i øydelagde hus.
James Rebanks på Lillehammer sist veke.
Foto: Morten A. Strøksnes
Ein mann for alle årstider
LILLEHAMMER: Etter å ha skrive to svært populære bøker om landbruk og sauehald hamna James Rebanks i ei krise som førte han til eit dunvær på Helgeland.