Fiktivt
Illustrasjon: Berit Roald / NTB scanpix / Dag og TidIllustrasjon: Berit Roald / NTB scanpix / Dag og Tid
No går ho for fire nye år, las eg for ikkje så lenge sidan om Eva Vinje Aurdal, Ap-ordførar i Ålesund. Og sjølv om eit politikarverv for meg verkar mest av alt som ein forsmak på purgatoriet, så har eg, som mange andre, drøymt om å stå på ei scene og høyre publikum taktfast rope: FIRE NYE ÅR, FIRE NYE ÅR!
– Men veit du, seier eg til Eva, kor bokstaveleg eg forstod verda då eg var liten? Eg trudde til dømes at Platon budde i ei hole. Eg trudde den korporative kanal var laga av vatn. Eg trudde at ein ordførar var det mennesket som til kvar tid prata. Og eg skjønte difor ikkje kvifor han eller ho med makta i ein by, ordføraren, altså, måtte prate heile tida.
Eva ler:
– Somme dagar kjennest det som om eg gjer nett det, seier ho.
– Berre pratar i eitt bankande køyr.
– Og det kan ein jo bli lei av, seier eg.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
