Fiktivt
llustrasjon: Evan Agostini/AP/NTB scanpix/Dag og Tid
Den første gongen nokon sa til meg at eg likna på Wes Anderson – den 49 år gamle amerikanske filmregissøren som er mest kjend for The Royal Tenenbaums og The Grand Hotel Budapest, om du har sett dei, og har ein ny på norske kinoar nett no, Isle of Dogs, skjønn film – blei eg sjølvsagt smigra og tenkte, sjølv om eg ikkje lagar film eller har hatt noko som helst med ein film å gjere, ja, eg tenkte ja, kan hende slengde eg på eit sjølvsagt også: dei enkle grepa hans, den totale kontrollen, den underspilte men overskridande følsemda, eg tenkte ja: og særleg tenkte eg på den fantastiske Mikkel Rev, av di eg har tenkt at eg til tider er ein fantastisk Mikkel Rev, men før Wes avbryt meg, han har handa halvt løfta allereie, skundar eg meg å seie at det ikkje var kunsten dei tenkte på, dei som sa det, men utsjånaden, ansikta, det er dei som liknar, meinte dei.
Wes ser like mistruande på meg.
– At vi er like i ansikta, spør han.
Tonen i stemma er ikkje god.
Eg nikkar:
– Det er nokre år sidan sist eg høyrde det.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
