Den første gongen nokon sa til meg at eg likna på Wes Anderson – den 49 år gamle amerikanske filmregissøren som er mest kjend for The Royal Tenenbaums og The Grand Hotel Budapest, om du har sett dei, og har ein ny på norske kinoar nett no, Isle of Dogs, skjønn film – blei eg sjølvsagt smigra og tenkte, sjølv om eg ikkje lagar film eller har hatt noko som helst med ein film å gjere, ja, eg tenkte ja, kan hende slengde eg på eit sjølvsagt også: dei enkle grepa hans, den totale kontrollen, den underspilte men overskridande følsemda, eg tenkte ja: og særleg tenkte eg på den fantastiske Mikkel Rev, av di eg har tenkt at eg til tider er ein fantastisk Mikkel Rev, men før Wes avbryt meg, han har handa halvt løfta allereie, skundar eg meg å seie at det ikkje var kunsten dei tenkte på, dei som sa det, men utsjånaden, ansikta, det er dei som liknar, meinte dei.

Wes ser like mistruande på meg.

– At vi er like i ansikta, spør han.

Tonen i stemma er ikkje god.

Eg nikkar:

– Det er nokre år sidan sist eg høyrde det.

– Har du blitt gammal veldig fort, spør Wes.

Eit lite smil på lur.

– Kven blir ikkje det, svarar eg.

Så tenkjer eg meg litt om. Som er ein rar ting å seie. Kven tenkjer seg ikkje om? Det skjer jo heile tida. Men det eg gjorde, var å lage ei mine som skulle tilseie at no tenkjer eg meg om, og ikkje berre det: at eg fekk ein ny tanke. Ein som komplimenterte den førre.

– Det kan vere dei meinte at vi båe er litt grinete. At vi liknar på det viset.

– Er du grinete, spør Wes.

– Eg kan vere det, ja.

– Eg òg, seier Wes.

– Ein skulle eigentleg ikkje tru det, av filmane dine, seier eg.

– Ikkje eigentleg, nei, seier Wes.

Så snakkar vi litt om Isle of dogs. Kor japanske hundar blir tvangsutsende frå fastlandet. På grunn av sjukdom og smittefare og generelt hysteri. Som lett kunne blitt ein samtale om migrasjon og rasisme og nasjonalisme. Men det einaste eg vil vite er: Kvifor hundar?

– Eg var glad i hundar som born, seier Wes.

– Eg var livredd hundar som born, seier eg.

– Å? seier Wes.

– Eg blei jakta på av ein bestemt hund då eg var liten, seier eg.

– Han heit King. Nett som ein av hundane i filmen din. Kvar gong han såg meg, gikk han til angrep. Ein gong sprang han etter meg inn i huset vårt. Inn på rommet.

– Herregud, då, seier Wes.

– Ja, seier eg.

– Det var ikkje meininga å vekke slike minner, seier Wes.

Eg viftar det bort. King er tross alt gammalt nytt. Avliva blei han også. Skoten av politiet. Eigaren grein. Eg pusta ut.

– Men kva vil du ha for å bli glad? Ein kvalp?

Wes ristar på hovudet:

– Nei, nei, Gud, nei.

– Kva då?

– Eg veit ikkje, seier Wes.

– Ei god løgn, kan hende. Ei som heller enn å narre folk, gjer kvardagen litt meir fantastisk, litt mindre føreseieleg.

– Berre litt, spør eg.

Wes nikkar:

– Berre litt, seier han.

– Litt er nok. Får vi meir enn det, blir vi aldri nøgde.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.