Kunngjeringar
Figo
Frank Tønnesen skriv om hendingar og tankar som fell han inn.
Figo ligg stille på botnen av buret sitt, spinn daud. Stakkars undulat.
Seinast i går flaug han rundt i stova og verka å vere i sitt livs form. Ingen merka noko gale, og me såg ikkje etter noko gale heller. Eg forklarer ungane at det er slikt som kan hende. Det er ingen si skuld at Figo er daud. Eg ringer til mor mi, ho vil bake bollar og komme bort seinare.
Me kjøpte Figo av ein undulatmann frå nordfylket for fire år sidan, det var ein laurdag, hugsar eg, og eg og ungane køyrde tidlig. Undulatmannen hadde ein garasje full av fuglar, og etter å ha fått ei omvisning blei me inviterte med inn i huset. Me trong ikkje ta av oss på beina. «Slik har me det her», sa undulatmannen og lo høgt.
Ein diger hund kom springande og slikka meg på fingrane, så hoppa han opp i sofaen der me skulle sitje. Undulatmannen var sterk og løfta hunden vekk og sette han i ein lenestol. Det var hundehår overalt. Eit par parakittar flaug att og fram i stova. Eg la merke til at det hang klasar med fugleskit på festa til gardinstengene.
Kona hadde kokt kaffi og sett fram eit fat med kjeks og lefser. Ungane fekk brus. Det var utriveleg og veldig lenge sidan støvsugaren hadde vore framme. Undulatmannen lo heile tida og sa at no måtte me forsyne oss. Eg fekk ei fjør i munnen då eg tok ein bit av lefsa. «No var me heldige», sa eg til ungane og smilte.
No var det ingen veg tilbake, me kunne ikkje ombestemma oss, det måtte bli undulat. Auga til ungane lyste, sjølv om dei ikkje kunne skjøne omfanget av kor mykje ansvar og arbeid som fylgjer med ein undulat. Det var heller ikkje tida for ei lang utlegging om det no.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
