Eit Venezia i forfall
Turistane legg på langt nær att nok pengar til å førebygge slitasje, eit problem vi ser verda over.
Foto: Eva Furseth
Det er paradoksalt at årets biennale har Foreigners Everywhere som tema, utan å nemne at byen er i ferd med å drukne av framande. Venezia har vakse fram gjennom fleire hundre år med velstand. Sjøfart og handel mellom aust og vest gav rom til ein fantastisk arkitektur, pryda med nokre av dei flottaste måleria og skulpturane verda har sett.
I dag står mange av dei tidlegare praktfulle bygningane tomme. Kikar ein inn gjennom sprekkene i veggane, dei støvete vindauga, ser du inn i eit forfall som er forbi det som kan reparerast. Det har gått så langt at Unesco i fjor trua med å fjerne byen frå verdsarvlista.
Kva er årsaka til dette brutale forfallet? Sjølvsagt er konsekvensane av klimaendringane tydelege, byen er sårbar for både flaum og tørke. Det største problemet er likevel masseturismen. Turistane legg på langt nær att nok pengar til å førebygge slitasje, eit problem vi ser verda over.
Dei mange millionane som stimlar hit, har vridd utviklinga av byen inn på eit snevert spor. Turismen vert som ein slange som et halen sin. Jobbar som ikkje har med turisme å gjere, har tørka ut i byen. Samstundes har presset frå ferierande fått prisane på husvære til å skyte i vêret.
Medan det var 175.000 fastbuande i 1950, er det godt under 50.000 i dag, truleg langt mindre i og med at mange leiger ut til turistar og sjølve bur på fastlandet. I tillegg er det svært kostbart å halde ved like bygningar i ein by utan bilvegar. Alt materiale må fraktast gjennom kanalane og deretter slepast på kjerrer gjennom dei smale og folksame gatene.
Som eit botemiddel er det innført ein turistskatt. Han er svært låg, 3 euro per natt for overnattingsgjester. I sommar var det dessutan ein test på innføring av skatt på 5 euro for dagsturistar, ein sum som skal doblast neste sommar.
Men dette er berre småpengar. Det trengst meir drastiske tiltak, og det må handlast raskt. Elles vil ikkje berre bygningane forvitre, men utan venetianarar vil den eigenarta kulturen også forsvinne. Utan innbyggarar vert endåtil ein vakker by som Venezia berre eit tomt skal.
Eva Furseth
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det er paradoksalt at årets biennale har Foreigners Everywhere som tema, utan å nemne at byen er i ferd med å drukne av framande. Venezia har vakse fram gjennom fleire hundre år med velstand. Sjøfart og handel mellom aust og vest gav rom til ein fantastisk arkitektur, pryda med nokre av dei flottaste måleria og skulpturane verda har sett.
I dag står mange av dei tidlegare praktfulle bygningane tomme. Kikar ein inn gjennom sprekkene i veggane, dei støvete vindauga, ser du inn i eit forfall som er forbi det som kan reparerast. Det har gått så langt at Unesco i fjor trua med å fjerne byen frå verdsarvlista.
Kva er årsaka til dette brutale forfallet? Sjølvsagt er konsekvensane av klimaendringane tydelege, byen er sårbar for både flaum og tørke. Det største problemet er likevel masseturismen. Turistane legg på langt nær att nok pengar til å førebygge slitasje, eit problem vi ser verda over.
Dei mange millionane som stimlar hit, har vridd utviklinga av byen inn på eit snevert spor. Turismen vert som ein slange som et halen sin. Jobbar som ikkje har med turisme å gjere, har tørka ut i byen. Samstundes har presset frå ferierande fått prisane på husvære til å skyte i vêret.
Medan det var 175.000 fastbuande i 1950, er det godt under 50.000 i dag, truleg langt mindre i og med at mange leiger ut til turistar og sjølve bur på fastlandet. I tillegg er det svært kostbart å halde ved like bygningar i ein by utan bilvegar. Alt materiale må fraktast gjennom kanalane og deretter slepast på kjerrer gjennom dei smale og folksame gatene.
Som eit botemiddel er det innført ein turistskatt. Han er svært låg, 3 euro per natt for overnattingsgjester. I sommar var det dessutan ein test på innføring av skatt på 5 euro for dagsturistar, ein sum som skal doblast neste sommar.
Men dette er berre småpengar. Det trengst meir drastiske tiltak, og det må handlast raskt. Elles vil ikkje berre bygningane forvitre, men utan venetianarar vil den eigenarta kulturen også forsvinne. Utan innbyggarar vert endåtil ein vakker by som Venezia berre eit tomt skal.
Eva Furseth
Fleire artiklar
Martin Baldysz debuterte i 2013 og er no ute med roman nummer tre.
Foto: Helle Frogner
Tronge sinn ved det vide havet
Martin Baldysz skriv seg inn i eit fortidig ungjentesinn.
Det går mykje kjøt gjennom anlegga til Nortura i desse dagar. Men kva veit dei eigentleg om kvaliteten på det?
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Slaktetid
Så er det offisielt: Kvalitetssjekken på slakteria er ikkje anna enn eit volummål.
Skodespelarane er plasserte i ein kvit kube.
Foto: Den Nationale Scene
Den vanskelege, men nødvendige venskapen
I vårt sted byr på fint samspel i ein rik og lågmælt tekst, som kunne tent på å bli kutta litt.
Alexander L. Kielland (Espen Hana) stig ned frå sokkelen til sine to kvinner, Lisa (Malene Wadel i gult) og Beate (Marianne Holter i blått). I bakgrunnen ramnen (Matias Kuoppala) og Bjørnstjerne Bjørnson (Amund Harboe).
Foto: Grethe Nygaard / Rogaland Teater
Når Kielland stig ned frå sokkelen
Det er 175 år sidan forfattaren Alexander L. Kielland blei fødd. No vert han feira med eit biografisk portrett på teaterscena.
Tom Roger Aadland kan sjå tilbake på 20 år som artist.
Foto: Birte Magnussen
Ein mangslungen veg
Tom Roger Aadland er ein av landets aller mest solide låtskrivarar.