Bryllaup (4)

Presten står i midtgangen og ber folk om å trekkje lenger fram i kyrkja. Det er irriterande at så mange vel å setje seg heilt bak.

– Her er det ingenting å vere redd for, seier ho og smiler.

I vanlege gudstenester skjer akkurat det same, enkelte sundagar er det mest som å stå og snakke til tomme benker. Fleire fylgjer oppmodinga og flyttar seg fram. Sverre blir sitjande, han vil bevege seg minst mogleg i denne varmen, det er klamt nok under dressen som det er.

Han kikkar på utsmykkingane i kyrkja, dei er ikkje all verda. Kyrkja er grei, men kan ikkje måle seg med den heime. Hadde Aina og Torstein berre blitt buande, kunne dei gifta seg der, i ei skikkeleg kyrkje. Eg vert aldri gift, tenkjer Sverre. Ikkje at det er noko sakn. Onkel Karsten blei aldri gift, han heller, det er ikkje alle som skal det.

Sverre er svolten og kjem på at han ikkje har ete noko sidan frukost. Han lurer på kva dei har tenkt å diske opp med til bryllaupsmiddag, og håpar det er skikkelege porsjonar.

Plutseleg byrjar nokon å spele, folk støkk til, det er berre så det gjallar i veggene. Framme ved alteret får Sverre auge på eit band med allslags instrument: blåsarar, congatrommer, song, fløyte og gitar. Det er stygt å høyre på og langt ifrå nokon tradisjonell brudemarsj.

Samtidig som dette rytmiske kaoset durar i veg, opnar kyrkjedøra seg og ein mann kjem leiande inn med bruda. Folk reiser seg. Jammen er ikkje faren i live enno, han held seg godt, tenkjer Sverre. Kyrkja er pynta med lys og blomar, og presten er klar og har stilt seg opp litt til venstre for ho som prøver å syngje.

Men Sverre kjenner ikkje bruda att. Det er i alle fall ikkje Aina, det kan det ikkje vere, då må ho ha blitt heilt forandra og lagt seg kraftig ut. Aina har jo alltid vore lita og tynn, slik Sverre hugsar ho. Denne dama er kraftig. Han studerer andletet idet dei passerer, men det er ingenting som liknar på Aina. Han aner ikkje kven det er, og tek eit par skritt nærmare midtgangen.

No ser Sverre at det ikkje er Torstein heller som står der framme og ventar på kona si. Han kikkar rundt seg, og det er ikkje eitt einaste kjent andlet i heile kyrkja, berre framande alle stader. Seremonien held fram, men han klarer ikkje fylgje med. Sverre vert stressa og skjøner at han har ingenting her å gjere. Kva vil folk seie om han blir oppdaga?

Utanfor kyrkja hamnar han midt i feiringa, med riskasting og konfetti. Folk klappar og hoiar, og Sverre klappar motvillig og bevegar munnen slik at det i alle fall skal sjå ut som om han hoiar. Ein fotograf spring rundt og knipsar i alle retningar. Sverre hamnar på fleire av bileta.

Etter at brudeparet har køyrt, er det mange som kjem bort og helsar. Nokon lèt som om dei veit kven han er. Sverre seier at han heiter Geir og er venn av brudgommen, og at dei har halde kontakt heile tida. Han finn berre på noko.

Heldigvis skal sjølve festen haldast i eit lokale som ligg eit stykke unna. Folk går raskt ned mot parkeringsplassen, han fylgjer straumen og set seg inn i bilen og ventar. Etter at alle andre har køyrt mot sentrum, tek Sverre motsett veg.

Bilen er glovarm, og det luktar enno piss.

Frank Tønnesen