Diktet: Thorvald Steen
Foto: Trine Hisdal / Oktober
Eit dikt om øydelagde bein, eit læredikt. Utan bein å stå på, kva er eit menneske då?
Thorvald Steen, fødd i 1954, er poet, romanforfattar, essayist – ein frodig forfattarskap også, med barnebøker og skodespel, statsstipendiat frå 2003, fagutdanna handverkar (målar), hovudverneombod på Gaustad sjukehus, formann i Forfatterforeningen.
I ungdommen var han ein ivrig skihoppar, til han 17 år gammal fekk vita at han leid av ein arveleg muskelsjukdom. Livet vart snudd om, han kjende seg sviken. Det kom fem diktbøker i 1983–1992, sidan følgde historiske romanar kring personar som Darwin, Snorre, Sigurd Jorsalfar. Han søkte seg til tidlegare tiders Konstantinopel – svenskekongen Karl XII oppheldt seg mange år i Tyrkia etter nederlaget i Poltava i 1709.
Thorvald Steen har kome med si sjette diktbok, Kveita, der han koplar eige tilvære med svenskekongens plager, skoten i foten i slaget ved Kliszów 1702: «Du insisterer på å sitte/ eller bli løftet opp på hesten./ Du vil unngå at mennene dine/ skal se deg halte.»
Diktsamlinga opnar med eit fall på baderomsgolvet. Poeten hamnar på Sunnaas sjukehus på Nesodden. «Etter fallet/ nektet fastlegen meg/ å stå alene.» Berre nokre hundre meter frå sjukesenga marsjerte Karl XII i si tid på veg for å erobra Kristiania.
Og koplinga til kveite? Jau, poeten minnest ein diger fisk han fekk på kroken: «En kveite./ Den kjempet imot./ Jeg dro hardere i snøret./ Hodet løsnet./ Kroppen sank ned i dypet.»
I eit dikt ser poeten ei kveite på botnen. Carolus Rex er også der. «Du halter,» sier jeg./ «Det gör jag inte.»/ «Du er vel ikke så feig/ at du ikke kan innrømme/ det vi alle kan se?»/ «Jag haltar inte.»
Thorvald Steens diktsamling handlar om å innsjå kva situasjon ein som menneske er i. Det var ein lette å kome i rullestol, seier han i eit intervju.
Kveita er ei original diktsamling som ikkje liknar noko anna vi har på norsk. Poeten i dag er i dialog med Karl XII for 300 år sidan.
Jan Erik Vold
Det skal ta år før føttene dine leges.
Du må leve med frykten for at de
skal forråde deg igjen.
Også du vet hvordan det er å måtte stole
på andres barmhjertighet.
La dem spjelke, operere, bandasjere,
lindre, mate, vaske,
fjerne avføring og tørke oss.
Vi har vist dem en tilstand
de selv aldri ønsker å komme i.
Vi har vist dem ekstrakten
av et menneske,
et skrøpelig krek.
THORVALD STEEN
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Eit dikt om øydelagde bein, eit læredikt. Utan bein å stå på, kva er eit menneske då?
Thorvald Steen, fødd i 1954, er poet, romanforfattar, essayist – ein frodig forfattarskap også, med barnebøker og skodespel, statsstipendiat frå 2003, fagutdanna handverkar (målar), hovudverneombod på Gaustad sjukehus, formann i Forfatterforeningen.
I ungdommen var han ein ivrig skihoppar, til han 17 år gammal fekk vita at han leid av ein arveleg muskelsjukdom. Livet vart snudd om, han kjende seg sviken. Det kom fem diktbøker i 1983–1992, sidan følgde historiske romanar kring personar som Darwin, Snorre, Sigurd Jorsalfar. Han søkte seg til tidlegare tiders Konstantinopel – svenskekongen Karl XII oppheldt seg mange år i Tyrkia etter nederlaget i Poltava i 1709.
Thorvald Steen har kome med si sjette diktbok, Kveita, der han koplar eige tilvære med svenskekongens plager, skoten i foten i slaget ved Kliszów 1702: «Du insisterer på å sitte/ eller bli løftet opp på hesten./ Du vil unngå at mennene dine/ skal se deg halte.»
Diktsamlinga opnar med eit fall på baderomsgolvet. Poeten hamnar på Sunnaas sjukehus på Nesodden. «Etter fallet/ nektet fastlegen meg/ å stå alene.» Berre nokre hundre meter frå sjukesenga marsjerte Karl XII i si tid på veg for å erobra Kristiania.
Og koplinga til kveite? Jau, poeten minnest ein diger fisk han fekk på kroken: «En kveite./ Den kjempet imot./ Jeg dro hardere i snøret./ Hodet løsnet./ Kroppen sank ned i dypet.»
I eit dikt ser poeten ei kveite på botnen. Carolus Rex er også der. «Du halter,» sier jeg./ «Det gör jag inte.»/ «Du er vel ikke så feig/ at du ikke kan innrømme/ det vi alle kan se?»/ «Jag haltar inte.»
Thorvald Steens diktsamling handlar om å innsjå kva situasjon ein som menneske er i. Det var ein lette å kome i rullestol, seier han i eit intervju.
Kveita er ei original diktsamling som ikkje liknar noko anna vi har på norsk. Poeten i dag er i dialog med Karl XII for 300 år sidan.
Jan Erik Vold
Det skal ta år før føttene dine leges.
Du må leve med frykten for at de
skal forråde deg igjen.
Også du vet hvordan det er å måtte stole
på andres barmhjertighet.
La dem spjelke, operere, bandasjere,
lindre, mate, vaske,
fjerne avføring og tørke oss.
Vi har vist dem en tilstand
de selv aldri ønsker å komme i.
Vi har vist dem ekstrakten
av et menneske,
et skrøpelig krek.
THORVALD STEEN
Fleire artiklar
Mina Hadjian saman med Rune.
Foto: Norsk Filmdistribusjon
Von for verstingar
Dokumentaren til Kari Anne Moe er ei kjærleikserklæring til Mina Hadjian og fengselsfuglar.
Rapartist og skodespelar Benedicte Izabell Ekeland imponerer i monologen om Cassandra.
Foto: Stig Håvard Dirdal / Rogaland Teater
Ordflaum om meininga med livet
Måten rapartist Benedicte Izabell Ekeland framfører ein lang monolog på ei naken teaterscene på, er imponerande. Men kva snakkar ho om i nesten ein time?
L’arpa festante blei grunnlagt i München i 1983.
Foto: Günter Ludwig
Frankofil elan
L’arpa festante spelar best der det går fort.
Papiravisa