Diktet: Thorvald Steen
Foto: Trine Hisdal / Oktober
Eit dikt om øydelagde bein, eit læredikt. Utan bein å stå på, kva er eit menneske då?
Thorvald Steen, fødd i 1954, er poet, romanforfattar, essayist – ein frodig forfattarskap også, med barnebøker og skodespel, statsstipendiat frå 2003, fagutdanna handverkar (målar), hovudverneombod på Gaustad sjukehus, formann i Forfatterforeningen.
I ungdommen var han ein ivrig skihoppar, til han 17 år gammal fekk vita at han leid av ein arveleg muskelsjukdom. Livet vart snudd om, han kjende seg sviken. Det kom fem diktbøker i 1983–1992, sidan følgde historiske romanar kring personar som Darwin, Snorre, Sigurd Jorsalfar. Han søkte seg til tidlegare tiders Konstantinopel – svenskekongen Karl XII oppheldt seg mange år i Tyrkia etter nederlaget i Poltava i 1709.
Thorvald Steen har kome med si sjette diktbok, Kveita, der han koplar eige tilvære med svenskekongens plager, skoten i foten i slaget ved Kliszów 1702: «Du insisterer på å sitte/ eller bli løftet opp på hesten./ Du vil unngå at mennene dine/ skal se deg halte.»
Diktsamlinga opnar med eit fall på baderomsgolvet. Poeten hamnar på Sunnaas sjukehus på Nesodden. «Etter fallet/ nektet fastlegen meg/ å stå alene.» Berre nokre hundre meter frå sjukesenga marsjerte Karl XII i si tid på veg for å erobra Kristiania.
Og koplinga til kveite? Jau, poeten minnest ein diger fisk han fekk på kroken: «En kveite./ Den kjempet imot./ Jeg dro hardere i snøret./ Hodet løsnet./ Kroppen sank ned i dypet.»
I eit dikt ser poeten ei kveite på botnen. Carolus Rex er også der. «Du halter,» sier jeg./ «Det gör jag inte.»/ «Du er vel ikke så feig/ at du ikke kan innrømme/ det vi alle kan se?»/ «Jag haltar inte.»
Thorvald Steens diktsamling handlar om å innsjå kva situasjon ein som menneske er i. Det var ein lette å kome i rullestol, seier han i eit intervju.
Kveita er ei original diktsamling som ikkje liknar noko anna vi har på norsk. Poeten i dag er i dialog med Karl XII for 300 år sidan.
Jan Erik Vold
Det skal ta år før føttene dine leges.
Du må leve med frykten for at de
skal forråde deg igjen.
Også du vet hvordan det er å måtte stole
på andres barmhjertighet.
La dem spjelke, operere, bandasjere,
lindre, mate, vaske,
fjerne avføring og tørke oss.
Vi har vist dem en tilstand
de selv aldri ønsker å komme i.
Vi har vist dem ekstrakten
av et menneske,
et skrøpelig krek.
THORVALD STEEN
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Eit dikt om øydelagde bein, eit læredikt. Utan bein å stå på, kva er eit menneske då?
Thorvald Steen, fødd i 1954, er poet, romanforfattar, essayist – ein frodig forfattarskap også, med barnebøker og skodespel, statsstipendiat frå 2003, fagutdanna handverkar (målar), hovudverneombod på Gaustad sjukehus, formann i Forfatterforeningen.
I ungdommen var han ein ivrig skihoppar, til han 17 år gammal fekk vita at han leid av ein arveleg muskelsjukdom. Livet vart snudd om, han kjende seg sviken. Det kom fem diktbøker i 1983–1992, sidan følgde historiske romanar kring personar som Darwin, Snorre, Sigurd Jorsalfar. Han søkte seg til tidlegare tiders Konstantinopel – svenskekongen Karl XII oppheldt seg mange år i Tyrkia etter nederlaget i Poltava i 1709.
Thorvald Steen har kome med si sjette diktbok, Kveita, der han koplar eige tilvære med svenskekongens plager, skoten i foten i slaget ved Kliszów 1702: «Du insisterer på å sitte/ eller bli løftet opp på hesten./ Du vil unngå at mennene dine/ skal se deg halte.»
Diktsamlinga opnar med eit fall på baderomsgolvet. Poeten hamnar på Sunnaas sjukehus på Nesodden. «Etter fallet/ nektet fastlegen meg/ å stå alene.» Berre nokre hundre meter frå sjukesenga marsjerte Karl XII i si tid på veg for å erobra Kristiania.
Og koplinga til kveite? Jau, poeten minnest ein diger fisk han fekk på kroken: «En kveite./ Den kjempet imot./ Jeg dro hardere i snøret./ Hodet løsnet./ Kroppen sank ned i dypet.»
I eit dikt ser poeten ei kveite på botnen. Carolus Rex er også der. «Du halter,» sier jeg./ «Det gör jag inte.»/ «Du er vel ikke så feig/ at du ikke kan innrømme/ det vi alle kan se?»/ «Jag haltar inte.»
Thorvald Steens diktsamling handlar om å innsjå kva situasjon ein som menneske er i. Det var ein lette å kome i rullestol, seier han i eit intervju.
Kveita er ei original diktsamling som ikkje liknar noko anna vi har på norsk. Poeten i dag er i dialog med Karl XII for 300 år sidan.
Jan Erik Vold
Det skal ta år før føttene dine leges.
Du må leve med frykten for at de
skal forråde deg igjen.
Også du vet hvordan det er å måtte stole
på andres barmhjertighet.
La dem spjelke, operere, bandasjere,
lindre, mate, vaske,
fjerne avføring og tørke oss.
Vi har vist dem en tilstand
de selv aldri ønsker å komme i.
Vi har vist dem ekstrakten
av et menneske,
et skrøpelig krek.
THORVALD STEEN
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Å forveksla aggressor med forsvarar
«Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar.»
Den nyfødde kalven.
Foto: Hilde Lussand Selheim
Ei ny Ameline er fødd
Vårsøg – også kalla Tripso sidan ho var så skvetten som ung, spissa øyro for ingenting og trippa med beina inn og ut av fjøset – fekk ein ny kalv natt til 13. mai.
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Papiravisa