Diktet
Diktet: Thorvald Steen
Foto: Trine Hisdal / Oktober
Eit dikt om øydelagde bein, eit læredikt. Utan bein å stå på, kva er eit menneske då?
Thorvald Steen, fødd i 1954, er poet, romanforfattar, essayist – ein frodig forfattarskap også, med barnebøker og skodespel, statsstipendiat frå 2003, fagutdanna handverkar (målar), hovudverneombod på Gaustad sjukehus, formann i Forfatterforeningen.
I ungdommen var han ein ivrig skihoppar, til han 17 år gammal fekk vita at han leid av ein arveleg muskelsjukdom. Livet vart snudd om, han kjende seg sviken. Det kom fem diktbøker i 1983–1992, sidan følgde historiske romanar kring personar som Darwin, Snorre, Sigurd Jorsalfar. Han søkte seg til tidlegare tiders Konstantinopel – svenskekongen Karl XII oppheldt seg mange år i Tyrkia etter nederlaget i Poltava i 1709.
Thorvald Steen har kome med si sjette diktbok, Kveita, der han koplar eige tilvære med svenskekongens plager, skoten i foten i slaget ved Kliszów 1702: «Du insisterer på å sitte/ eller bli løftet opp på hesten./ Du vil unngå at mennene dine/ skal se deg halte.»
Diktsamlinga opnar med eit fall på baderomsgolvet. Poeten hamnar på Sunnaas sjukehus på Nesodden. «Etter fallet/ nektet fastlegen meg/ å stå alene.» Berre nokre hundre meter frå sjukesenga marsjerte Karl XII i si tid på veg for å erobra Kristiania.
Og koplinga til kveite? Jau, poeten minnest ein diger fisk han fekk på kroken: «En kveite./ Den kjempet imot./ Jeg dro hardere i snøret./ Hodet løsnet./ Kroppen sank ned i dypet.»
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
