Olav Kaste (1902–1991) var ein lyrikar frå Heddal i Telemark som gav ut åtte diktsamlingar 1946–1979. Av yrke var han lærar på Nordbygda skule 1927–1970. Dikta er strenge og iblant tunge, i tradisjonen etter Olav Aukrust, med eit kriste livssyn. Alt i debuten La visne dei blomar stod han fram som ein
alvorsmann som ikkje ville ta del i fredsjubelen etter krigen. Ragnvald Skrede skreiv: «For han er ikkje diktinga leik eller fåfengd, det ligg han ikkje på hjarta å syna kor livsklok og dugande mann han er: diktinga er ein del av livsstriden hans, ein veg til frigjering og vokster.»

Dikta vart lagde merke til av skribentar som Paal Brekke og Erling Christie, Alfred Hauge og Asbjørn Aarnes. Han var ein stillferdig lyrikar. Iblant kalla han seg «ein religiøs grublar». Men no er dikta i ferd med å verta gløymde, etter omsvinget i norsk lyrikk i 1960-åra. I dag er Olav Kaste med i dei færraste antologiar.

Gunvor Hofmo skreiv ein kronikk i Dagbladet i 1951, «Mennesket og respekten», om korleis Heddal-diktaren vart møtt av kritikken: «Med nedlatende skulderklapp, med absolutt uforstand, med skjult hån.» Og siterer diktet «Livsens tre», der siste strofe lyder: «Blenkte eit lys i natt,/ liksom eit lyn slo ned,/ løyste seg brått or skodd/ krossen som livsens tre.»

Også her er graset grønt var Kastes siste samling. Det siste diktet der er «Skrubbedalsnatten», ein kjend topp på Heddalsåsen, 340 moh. Diktet handlar om å leva i ein natur som mennesket ikkje kan måla seg mot. Men mennesket kan elska naturen. Natten er her eit ord som tyder nuten.

Jan Erik Vold

Skrubbedalsnatten

Du står der traust

og stirer ned

på tunet mitt.

Det er slik fred

med deg.

Du løyp ’kje av

om eg drar ut

med ferdastav.

Eg ynkar deg

til tider.

Ingen ferdaveg

for deg er lagt.

Dei same nutar

må du stå

evindeleg

og stire på

i stram giv akt.

Eg ynkar deg,

men veit for visst

du nyt ein føremun

til sist:

Ein morgon skin ei sol

på deg

som ikkje skin på meg.

Olav Kaste