Humor i norsk lyrikk, mellom Johan Herman Wessel og Arild Nyquist, er ei mangelvare, meiner mange av oss. Vi har Wergeland, Obstfelder, Uppdal, Bull, Mehren og minst 34 andre solide – mot desse blir Wildenvey, Sande, Bjerke og Sissel Solbjørg Bjugn fort i mindretal når det gjeld muntre vers.

Men så har vi den ustoppelege Arild Nyquist (1937–2004), som balanserer humor og melankoli, dødsangst og livsglede, språkleg kløkt og diktarisk trong på ein heilt særeigen måte, i frie vers – så vel som i visetekstar: elleve CD-album kom 1979–1999.

No som påsken er overstått – her eit sommarferiedikt, i telt, når det striregnar og talet på forsmedelege hendingar aukar frå line til line. Diktet tek geografisk til i Ytre Sogn – dermed er rimmønsteret sett for ein poet som heller slo opp teltet langs Lysakerelva. Det er fantasiflukta som skapar diktet – og bergar teltturen, med vêromslag i siste line.

Her ein annan tekst, frå same frodige samling Arilds hus (1998) – og med ei annleis tyngd:

Gammel sorg

– ruster ikke. Gammel

sorg blir bare større – som om du hadde

en elefants skjelett sydd fast under huden. Og

sorgen ruster (som sagt) aldri. Former seg

bare om til sorte epler

og forvitret gress. Ingen blir

uten videre forlatt

av gammel sorg. Du må bære den

med deg som et åpent

brev inne i hjertet, med en blinkende spiker

slått helt inn.

Ein spikar slått heilt inn i planken kan ikkje trekkjast ut. Da må ein skjere opp treet rundt – det veit alle som har prøvd!

Jan Erik Vold