Oslo var den hovudstaden i Norden som innførte trikkar først, i 1875 trekte av hestar, etter 1894 trekte av elektrisk kraft: Kristiania Elektriske Sporveier – der det elektriske blei forkorta til «trikk». Dette substantivet finst ikkje på noko anna språk.

Vi veit at amerikanaren Tennessee Williams skreiv dramaet A Streetcar Named Desire i 1947, der endehaldeplassen Desire er ein bydel i New ­Orleans – Marlon Brando fikk sitt gjennombrot som skodespelar i Elia Kazans film frå 1951. Skodespelet Sporvogn til begjær er oppført fleire gonger i Noreg, no seinast i hovudstaden i 2019 både på Oslo Nye og på Grusomhetens Teater. På norsk forsvinn dobbelttydinga av Desire.

Oslo-diktaren Grøgaard (fødd 1934), mest kjend som romanforfattar, har gitt ut to diktsamlingar: elefantspråket & andre dikt (1971) og mannen som ikke kunne kose seg (1972). Eldre Oslo-borgarar kan minnast dei to nedlagde trikkelinjene som speler inn i diktet frå 1971: Trikken til Kampen (linje 7 frå Ullevål Hageby, linje 12 frå Majorstua) som gjekk opp Hagegata og flata ut langs Brinken, der han skifta spor og gjekk tilbake same vegen – mens Sagene Ring (linje 0) gjekk frå Sagene i ei stor sløyfe rundt sentrum av hovudstaden.

Det blir sagt at forfattaren Thorbjørn Egner henta inspirasjon til trikken i Kardemomme by frå Kampen, der han vaks opp.

«Trikken til begjær» blir då ein forbigåande einvegs ereksjon, mens «trikkene til tordenskiold» er soldatane Peter Wessel Tordenskiold lét marsjere rundt og rundt same kvartalet i kampen om Marstrand i 1719, så svenskane trudde han rådde over langt fleire soldatar enn tilfellet var. Og dei gav seg.

JAN ERIK VOLD