På lågmælt vis har Juliane Rui (f. 1982) skapt seg ein plass i bokheimen med sine fire diktsamlingar frå og med den særeigne debuten, Den hesten er av snø, i 2011. Ho har fått fleire stipend for diktinga si her til lands, og ho har òg fått merksemd i grannelandet. I vinter blei den seinaste samlinga hennar, Snurr mi eng, omsett til svensk av John Swedenmark, ein av dei fremste kjennarane av nordisk poesi i Sverige. Eit utval blei trykt i tidsskriftet 20TAL sitt temanummer Klimatvisioner.

Swedenmark var allereie «fortrollad» av samlinga då redaktørane ringde og ønskte seg dikt som handla om menneska sin sameksistens med naturen, utan å vere dystopiske.

Dikta i den førre samlinga til Rui, Aude så rørsle kan synast (2017), som diktet denne veka er henta frå, er heller ikkje dystopiske, men dei er klart økologisk medvitne. Dei er prega av ein sanseleg nærleik til naturen og alt levande.

Dikta er som små feltnotat frå audmjuke og varsamt nyfikne møte mellom eg-et («eg er òg eit landdyr») og andre artar – frå stranda kvalar, hjort og hegrar til veslefingersmå organismar. Små endringar og rørsler kjem i forgrunnen: slikt ein får auge på når ein lever tett på naturen, og når ein sjølv nyss har sett liv til verda.

Ein kan kjenne uro, men insistere og håpe på at vi alle snart vil innsjå skjebnefellesskapen mellom artane.

Når Møllebyen litteraturfestival blir arrangert i Moss siste helga i august, er det Juliane Rui som opnar programmet, før poesistjerner som mellom andre svenske Ann Jäderlund, belarussiske Dmitrij Strotsev og amerikanske CAConrad entrar scena. Tema for festivalen er «Det radikale håpet», og Rui skal kan hende lese frå «Jorden skriver», eit tingingsverk som kjem ut på H//O//F i 2023. Men allereie til hausten kjem ei ny bok, Oumuamua, oppkalla etter det første objektet frå eit anna solsystem som er blitt oppdaga i vårt eige. Ein openberr poesigenerator.

Cathrine Strøm