Frank Tønnesen er låtskrivar og musikar. I denne spalta skriv han om hendingar og tankar som fell han inn.

Gje lyd

Bjørn må vente ei god stund før Sigrid kjem. Føtene hennar trampar over stovegolvet. Han ligg heilt roleg under sofaen og godtar seg. Ho seier namnet hans, men Bjørn svarar ikkje, ligg nærmast og held pusten.

Planen var eigentleg å gøyme seg bak gardinet, men då hadde Sigrid sett at det bula ut, og skjønt teikninga med ein gong.

Skapdører opnar og lukkar seg. Det klirrar i skuffa med bestikk. Ho er på kjøkenet. Bjørn synest det er merkeleg at kona ikkje seier eller roper namnet hans fleire gonger. Etter kvart vurderer han å lage ein svak pipelyd, men slår det frå seg når ho plutseleg kjem inn att i stova og set seg til i sofaen, det er berre så vidt han klarer å halde seg frå å le.

Bjørn kjenner tyngda hennar, når fjørene i sofaen gjev etter. Det er ikkje mykje plass å boltre seg på no. Føtene er rett framføre andletet, Sigrid har på seg tjukke, mørkeraude strømper, heimestrikka.

Etter lydane å døme sit ho og et, det som Bjørn alltid får kjeft for å gjere ved stovebordet. Han høyrer ein rap, og det drysser smular ned på golvet. Så reiser ho seg og går, ytterdøra smell att. Prøver ho å øydeleggje den døra? Det er rart berre å forsvinne utan å seie ha det, men så kjem Bjørn på at han ligg under sofaen.

Tippar Sigrid skal av stad for å leite, tenkjer han. Kanskje er ho bitte litt redd for meg likevel? Håper berre ikkje himmel og jord blir sett i rørsle.

Bjørn blei svolten sjølv av å høyre på at kona nærmast sat oppå han og gomla. Kva som helst hadde vore godt, men han finn ikkje noko under sofaen som freistar, skulle hatt med niste, men når han ikkje har det, er det berre å halde ut.

Etter kvart sig det på, Bjørn duppar av og vaknar fyrst når nokon tek i døra. Ei stemme spør om det er folk der. Han høyrer tunge steg og skimtar eit par svarte sko som stoppar der stova byrjar.

– Er det folk, spør stemma ein gong til.

Det liknar på stemma til onkel Rune, typisk han å gå rett inn med sko utan å ringje på. Men det blir for dumt å krype fram no. Bjørn rører seg ikkje. Kan ikkje ta sjansen på å skremme livet av onkel Rune heller.

Rune byrjar å plystre på ein melodi Bjørn ikkje kan komme på kva er, så går han ut att, startar bilen og køyrer av stad.

Alt blir ein vane, men sjølv om ein passar på å skifte stilling, er det ikkje behageleg å liggje for lenge under ein sofa. Skulle hatt med ei bok, men Bjørn tenkte ikkje så langt, trudde ærleg talt at Sigrid ville oppdage spøken ganske fort, men ho stakk jo av, og no er det snart kveld.

Sjølv om det ikkje blei akkurat slik han hadde tenkt, vil Bjørn prøve å halde ut ei stund til. Kan ikkje røpe seg no og øydeleggje alt.

Når Sigrid kjem heim att, er det framleis ikkje nokon panikk å spore, og det skjer ingenting før ho finn ut at det er nok, og sløkkjer alt lys, både i stova og på kjøkenet. Bjørn høyrer gurgling frå badet. Det er rart ho ikkje ber han om å gje lyd. Kroppen er stiv og støl. Kleda er fulle av lodottar, og buksa har vridd seg heilt til den eine sida. Sigrid går opp på soverommet og legg seg, altfor trøytt til å lese.

Kor lenge har den tosken tenkt å liggje der, tenkjer ho.

Frank Tønnesen