Cecilie Løveid (1951–) fekk i 2017 Brageprisen for Vandreutstillinger, samlinga med lyriske, kunstfilosofiske perler der ho i ei rad prosadikt leitar fram den kunstnarlege essensen i verk av biletkunstnarar, musikarar, fotografar, performancekunstnarar og forfattarar som Andy Warhol, William Turner, Sasha Waltz, Kitty Kielland, Sigbjørn Obstfelder og mange fleire.

Utvalet fortel mykje om kunstnaren Løveid. Perspektivet er verdsomspennande. At Løveid sjølv kjenner eit tett band til den norske lyrikaren Sigbjørn Obstfelder, går fram av at fire av dikta er skrivne til og om han, ikkje berre dette eine.

I samlinga seier Løveid at ho ynskjer å laga ein teikneserie om Obsfelder, men i staden for teikningar nyttar ho «berre ord», som i seg sjølv er meir enn sterke nok. Løveid legg inn sitat frå eller klåre allusjonar til Obstfelders eiga dikting og Munchs bilete, og det verkar rett og rimeleg når ho sjølv gjer merksam på slike tydelege lån frå kunstnarar ho står nær.

Slik Løveid er inne på i dette diktet, var tilhøvet mellom dei to samtidige kunstnarvenene Munch og Obstfelder særskilt tett. «Skrik» vart måla i det same året (1893) Obstdelder gav ut det no nærast ikoniske dikt «Jeg ser», der han legg ope ei djup framandkjensle og ein eksistensiell angst, opplevinga av å leva i ei framand verd.

Løveid siterer både her og andre stader frå dette diktet og minner oss dessutan elles om andre Obstfelder-tekstar. Obstfelder sjølv sa om «Skrik» og Munch i ein artikkel i tidsskriftet Samtiden: «Han føler farver, og han føler i farver. Han ser dem ikke bare. Han ser sorg og skrig og grubel og visnen. Han ser ikke gult og rødt og blåt og violet. Han synger som lyrikeren lige ud, lar farverne rinde ud efter sine egne love, som bølger og klatter, begrænser dem ikke. Og som lyrikeren ligger han ofte det musikalske nær.» Obstfelder meiner at Munchs målarstykke til liks med ein symfoni ikkje treng nokon tittel: «Dette ord fra lydverdenen (det vil seia tittelen på biletet) forkvakler kun», skriv han. Løveid gjev han indirekte rett.

Vigdis Ystad