Berre sjå – no
Foto: Jil Yngland / NTB
Maskene kan vere så lyseblå eller blomstrete dei vil, det vi ser er augene. Det er dei som er ansiktet no, berre sjå.
Vi på felles folketransport ser mindre på småskjermen no. Ikkje berre fordi brillene doggar. Det kan bli for mykje med nyheiter støtt, og alt som veltar inn gjennom ei knøttlita rute. Inga maske held all verden ute, enten det er smittetal eller stemmetal. For mykje sjøl med dei små klikkesmila til småskjermbruk, degraderte til ei gul kule med ein strek med bøyg i begge endar og påpøsa hjarte og anna stæsh som ei anna pølse med alt. Stand in-smil, når vi vil ha originalen.
Men ikkje mykje heildekkande solbriller å sjå no, med hausten og maska som kom på oss. Det vi blir mint om, er kva som skjer i augene no, når ikkje munnen har hevd på merksemda, ikkje lenger er magneten for blikket: Det er også i augene vi ser kor trøytt eit menneske er, eller stressa – eller likeglad, sjølsagt. I alt dette har vi til samanlikning gåande eit maskelaust døme på når smilet manglar både oppe og nede, Vestens mest dominerande og mest kameraettersøkte tryne, ein trumpete og utgått geip som ikkje vil.
På bussen no, når alle levande munnar er dekte til, er det augene som rår, utan konkurranse. Opp der er det berre dei gode smila, dei som løfter seg over maskekanten, som når. Ingen ting er vel som eit godt, godt augesmil, eller?
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
