Sveinung bråvaknar og skjøner at han har forsove seg.

– Du må vakne, me har forsove oss, seier han og rister i Synnøve, som støkk til og trur det har hendt noko alvorleg.

Med eit byks er Sveinung ute av senga og soverommet og på veg ned trappa til badet.

– Du må komme med ein einaste gong, roper han.

Sveinung har dårleg tid og bestemmer seg raskt for å droppe dusjen og tannkosten. Han skvettar litt vatn i andletet og henger ikkje opp att handkledet som dett i golvet.

Synnøve kjem roleg ned trappa og følgjer etter Sveinung, som spring vidare frå badet og inn på kjøkenet.

Sveinung kan ikkje fordra folk som ikkje klarer halde fokus på det som er viktig, folk som somlar og ikkje evnar å skunde seg litt. Sjølv opererer han alltid med gode marginar og snakkar nedsettande om folk som forsøv seg og kjem for seint.

Sveinung er alltid tidlig på han, unødvendig tidleg mange gonger, meiner Synnøve. Å møte opp i god tid før det som er avtalt, er vanleg folkeskikk, seier han, og køyrer du bil, er det lurt å legge inn ei punktering.

Sveinung er ikkje glad i å trykke på telefonen og går alltid med armbandsur slik at han regelmessig kan sjekke kva tid det er på døgnet. Det er eit heilt vanleg armbandsur som berre viser tida og datoen, ingenting anna. Reima måtte skiftast fordi han fekk utslett, utanom det har det ikkje vore nokon problem.

Om nettene hender det at Sveinung dunkar borti Synnøve, og ho har spurt fleire gonger om han kan ta av seg armbandsuret når dei skal sove, i alle fall, og legge det på nattbordet, men det vil han ikkje. Det er ubehageleg å plutseleg få ei klokke i nasen når ein drøymer i fred og ro.

– Me har ikkje sove meir enn eit kvarter lenger enn vanleg, seier Synnøve.

– Dessutan er det laurdag, og du skal ikkje på jobb, så det er ikkje noko å stresse etter.

Sveinung er i full gang med å hive i seg ei brødskive og reagerer ikkje. Synnøve må gjenta det ho nett sa.

– Det er laurdag, Sveinung, seier ho og ler.

Sveinung stivnar til og blir ståande stille ei stund før han snur seg og kikkar på Synnøve.

– Det er laurdag, ja. Då kan… Det er akkurat det det er. No trudde eg jammen eg skulle dumme meg ut.

– Ja, det trudde du, seier Synnøve.

– Eg driv jo ikkje med slikt, det var den eine gongen for lenge sidan då eg heldt på å miste nattoget til Oslo, men det var jo dei andre som eg skulle sitte på med til jernbanestasjonen si skuld, som ikkje kom til avtalt tid.

– Hugsar du Geir Knubedal, spør Sveinung. Eg høyrde nett eit rykte om at han hadde forsove seg eit heilt døgn på den førre jobben. Så ringde han inn og sa at han blei litt sein.

– Han er ikkje heilt god, seier Synnøve.

– Geir og eg gjekk i same klasse, seier Sveinung.

– Han budde rett attmed skulen og forsov seg heile tida. Dei som har kortast veg, er dei verste. Geir brydde seg ikkje, og kom for seint fleire gonger i veka. Eg såg allereie då at den guten kom det til å gå dårleg med seinare i livet.

Frank Tønnesen