I morgon er det 17. mai, barnas dag, og det er uklart kva som har blitt vipsa av pengar og ikkje.

– Har farmor vipsa pengar?, spør eg.

– Ja, svarer Oskar.

– Sa du takk?

– Slapp av, eg har sendt melding.

– Du må seie takk.

– Kva med deg, Tomas? Har du fått noko?

– Veit ikkje, trur ikkje det.

Eg går inn og sjekkar nettbanken. Han har rett, det kan verke som om det berre er Oskar som har fått pengar. Ingenting frå farmor til Tomas, som eg kan sjå.

Dei plar alltid få nokre kroner til is, snop og pølser. Men eg mistenkjer at ho ikkje har kontroll lenger. Alle må få same summen, elles blir det gale. Ho har verka slepphendt dei siste åra, og delt ut pengar til barnebarna i hytt og vêr. Det skulle ikkje forundre meg om alle ungane til bror min har fått.

For å prøve å finne ut kva dette er for noko, tek eg bilen og køyrer heim til mor og far. I vindauget ser eg hovudet til far under leselampa, eg høyrer skritta til mor mi ned trappa før ho vrir om låsen og opnar døra. Me går opp i stova, og etter litt småsnakk spør eg om ho har vipsa 17. mai-pengar til ungane, slik ho plar gjere.

– Det har eg gjort.

– Tomas har ikkje fått, seier eg

– Eg har vipsa til Tomas, svarer ho.

– Merkeleg. Det er berre Oskar som har fått, eg har sjekka telefonen hans og vore inne på nettbanken.

– Det var ikkje sånn før, seier far min.

– Då var det ikkje noko som heitte Vipps.

Mor mi viser meg telefonen og at ho har vipsa Oskar og Tomas. Det er irriterande å sjå på ein mobil som andre held i.

– Få sjå, seier eg og tek telefonen.

– Det er ikkje vår Tomas du har vipsa til.

– Kva seier du?

– Du har vipsa til ein Tomas Njårstad.

– Det har eg vel ikkje, seier mor mi.

– Du må ha trykt feil, seier eg.

Eg søkjer opp Tomas Njårstad, det viser seg at han bur i Ombo og er bonde. Antakeleg ein godt vaksen mann.

– Idioti, seier far min.

– Vipps har eg aldri hatt, og skal aldri ha det heller.

Eg sjekkar om Tomas Njårstad har vipsa tilbake pengane til mor mi, men det ser ikkje slik ut.

– Ein må vel kunne rekne med at han skjøner at det ikkje er hans pengar?

– Det er mange som er fødde i mai, seier far min.

– Kva har det med saka å gjere?, seier eg.

– Kanskje Njårstad har bursdag og trur at nokon har vipsa han bursdagsgåve.

– Nei, så dum kan han ikkje vere.

Mor mi og eg blir einige om å sjå det an nokre dagar før me set i gang fleire tiltak. Eg skriv telefonnummeret til Tomas Njårstad på ein lapp og puttar han i lomma.

Tidleg om morgonen på 17. mai ringjer eg mor mi for å høyre om det har kome pengar frå bonden i Ombo. Men nei, ingen pengar har kome i retur.

– Det har gått for langt med denne teknologien, dei pengane må du sjå på som tapte, høyrer eg frå far min i bakgrunnen.

– Då trur eg det får vente til etter 17. mai, seier eg.

– Her er det armar og bein, me må komme oss av garde for å rekke toget.

I løpet av dagen treffer eg mor mi fleire gonger, men det er ingenting nytt.

Frank Tønnesen