Venstresidas sidesprang med Houellebecq
Det er noko grunnleggjande upolitisk ved Houellebecq som vernar han mot å verte politisk ferdigstempla. Del 3 av 3.
Michel Houellebecq kallar seg sjølv ei sjuk, gamal skjelpadde, skriv Kaj Skagen.
Foto: Philippe Matsas / Flammarion
«Eg ser på Stalin med vørdnad», sa Michel Houellebecq i eit intervju med musikkmagasinet Les Inrockuptibles i samband med utgjevinga av skandalesuksessen De grunnleggende bestanddeler i 1998, «fordi han drap så mange anarkistar.» Til ein journalist i The Guardian som snakka med han om Underkastelse – romanen om islamisering av Frankrike – sa han i 2015 at han «truleg er islamofob», men at ein må hugse på at «fobi tyder redsle, ikkje hat».
Maskespelaren
Med denne typen tvitydige utsegner har Houellebecq gjort det vanskeleg å vite sikkert når han meiner det han seier, og når han er mest ute etter å syne respektløyse for trusartiklar i tida. Han kan kalle den franske intellektuelle og politiske klassa for «lam og feig». President Macron gjev han den franske Æreslegionen, og han takkar ikkje nei.
I eit intervju med det franske nyhendemagasinet L’Obs har han sagt at det «truleg er talentet mitt som gjer det umogeleg» for den politiske venstresida «å sjå meg som ein fiende».
Det er noko grunnleggjande upolitisk ved Houellebecq som vernar han mot å verte politisk ferdigstempla. Med den uflidde og drikkfeldige stilen sin ser han rett og slett ikkje ut som ein høgreekstremist, men snarare som ein uteliggjar. Kva for fascist ville finne på å kalle seg sjølv for «ei sjuk, gamal skjelpadde», slik Houellebecq gjer? Hadde han kledd seg i fine klede og gått til frisør, ville han kanskje ikkje overlevd i ålmenta.
Politikaren
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
