Skamlause løgnarar

Masseskytingane i Dayton og El Paso har sett dobbeltmoralen til Trump-administrasjonen i skarpt relieff. The Atlantic har synt korleis Trump har strupt tiltak frå Obama-administrasjonen mot kvit rasisme, og presidenten har kutta i FBI-program for å etterforske nettverka til rasistane.

Etter å ha skapt eit klima av hat har president Donald Trump innteke den landsfaderlege rolla. Han manar no til ettertanke, og krev at massemordarar må avrettast og ekstreme ideologiar brennast bort. Dei forsøplar sinnet, som han sa. Nett på det punktet er kunnskapen hans fyrstehands.

Det er ikkje vond vilje å kalle dette hykleri. Gjennom sine eigne talemåtar har Trump sjølv legitimert ekstreme haldningar. Han har pusta liv i ei djup polarisering i USA, og han har fått kvite herretenkjarar til å kome krypande ut or treverket og stå fram så ope at det var utenkeleg berre for få år sidan.

Speglar kvarandre

Vi ser eit mønster: Den vestlege alliansen vert no styrt av ein narsissistisk bølle i Det kvite huset, som leikar med rasefordomar og kvinneforakt, og ein opportunistisk klovn i Downing Street nr. 10. Trump og Johnson er døme på ein primitivistisk leiartype som i nyare tid tok til med Silvio Berlusconi. Dei er båe kasta inn i maktposisjonar av ei bølgje av nostalgi og globaliseringsangst. Det kan gå riktig ille.

Trumps slagord kjenner vi alle (av motstandarane omskrive til eit venlegare «Make America Greet Again»). Og Trump er blitt møtt med eit tilsvarande mantra frå Johnson: Storbritannia skal bli «den beste staden i verda». Båe er styrt av ein innettervend, sjølvglinsande og temmeleg skamlaus nasjonalisme. Dei er spegelbilete av kvarandre.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare